เผลอใจรักสาววันไนท์

ชายแปลกหน้า (คนนั้น)

ตอนที่ 4

ท่ามกลางความโกลาหล เสียงกรีดร้อง และเสียงปืนที่ดังลั่น กลุ่มนักศึกษาทั้งสามคนวิ่งหนีตามพนักงานของห้างสรรพสินค้าไปอย่างไม่คิดชีวิต จนกระทั่งพนักงานห้างพาพวกเธอไปพบห้องเก็บของเล็กๆ แห่งหนึ่ง พนักงานสาวยืนเคาะเรียกอยู่ไม่กี่ครั้ง เพื่อนพนักงานของเธอที่อยู่ด้านในก็เปิดประตูให้ พนักงานสาวรีบพุ่งตัวเข้าไปตามด้วยแก้มและมายด์ที่พุ่งตัวตามเข้าไปติด ๆ ทว่า..ประตูห้องกลับปิดลงก่อนที่จะถึงคิวของใยไหม แม้เพื่อนของเธอจะพยายามร้องขอให้คนด้านในช่วยเปิดประตูให้ แต่พอเสียงปืนดังใกล้เข้ามา ทุกคนในห้องก็ไม่มีใครยอมเปิดประตูให้ใยไหมเลยแม้แต่เพื่อนของเธอเอง

ก่อนที่ทุกอย่างอย่างจะสายเกินไป ใยไหมรีบตัดสินใจวิ่งหนีทันทีเมื่อได้ยินเสียงปืนดังใกล้เข้ามา ดีกว่ายืนรอความตายอยู่กับที่ หญิงสาววิ่งหายไปในความมืดของอีกฟากฝั่ง ก่อนจะมาหยุดพักหอบหายใจในซอกตึก หญิงสาวรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพายเพื่อหวังจะโทรบอกเพื่อนว่าเธอไม่เป็นอะไร

แต่ทันใดนั้น!! มือหนาของใครบางคนก็กระชากแขนเธอให้เข้าไปในห้องแคบ ๆ ซึ่งเขาหลบซ่อนอยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว ด้วยความตกใจสุดขีด ใยไหมกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง แต่เขากลับรู้ทันและปิดปากเธอเอาไว้แน่นสนิท

“ชู่ว์!!!!!...”

“อย่าส่งเสียง!” ทันทีที่เขาออกคำสั่งเธอก็เงียบ ชั่วพริบตาเสียงปืนก็ดังขึ้นหน้าห้องทันที พร้อมกับเสียงกรีดร้องของผู้หญิงที่อยู่ด้านนอก จากนั้นเสียงปืนก็รัวอีกสองสามนัดดังสนั่นตามมาติดๆ ใยไหมรู้ได้ทันทีว่าถ้าเขาไม่ดึงเธอเข้ามาหลบในห้องก่อนหน้านี้ ผู้หญิงที่กรีดร้องอยู่นอกห้องนั้นก็อาจเป็นเธอก็ได้ ความหวาดกลัวเข้าจู่โจมอย่างฉับพลัน ทำให้ร่างบางทรุดฮวบลงในอ้อมแขนของชายแปลกหน้าคนนั้น สติของเธอดับวูบไปอย่างไม่รู้ตัว ปล่อยให้ร่างกายที่สั่นเทิ้มหมดแรงอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มที่เป็นฮีโร่เข้าช่วยชีวิตเธอได้อย่างหวุดหวิด

เกือบหนึ่งชั่วโมงต่อมา ใยไหมก็ค่อยๆ ฟื้นขึ้นและพบว่าตนเองนอนอยู่ในห้องแคบ ๆ มีเพียงแสงไฟสลัวสาดส่องจากด้านนอกเข้ามาเพียงเล็กน้อย หญิงสาวลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะมองเห็นใครบางคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ในดวงตาที่เรียบนิ่งคู่นั้น ใยไหมรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและปลอดภัยที่เขาส่งผ่านมาให้

หัวใจของเธอเต้นระรัวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ พร้อม ๆ กับความรู้สึกประหม่าเมื่อคิดได้ว่าเขาคือชายแปลกหน้าที่ไม่รู้จัก ก่อนจะรีบขยับตัวออกห่างจากเขาเล็กน้อย มือเรียวบางพลางดึงเสื้อสูทมาปิดบังหน้าอกของตัวเองไว้ทันทีด้วยความรู้สึกหวาดกลัว แต่ขณะเดียวกันนั้นเมื่อมองใบหน้าของเขาดี ๆ ใยไหมก็รู้สึกคุ้นหน้าชายคนดังกล่าวแม้จะมีเพียงแสงสว่างเพียงน้อยนิดภายในห้องก็ตาม

“เมื่อกี้คุณทำอะไรฉัน!!”

“ผมเปล่านะครับ พอเสียงปืนดังข้างนอกคุณสลบไปเลย ผมแค่ช่วยดูแลคุณ ผมเป็นหมอครับ” เขาอธิบายอย่างสุภาพ ใยไหมที่ยังไม่เชื่อสนิทใจ เธอรีบสำรวจร่างกายของตัวเอง

“คนร้ายไปแล้วเหรอคะ!!” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว คุณหมอหนุ่มนั่งพิงหลังกับผนังห้องแล้วมองเธอด้วยสายตาที่สงบ ก่อนจะเอ่ยตอบคำถามของเธออย่างใจเย็น

“คนร้ายยังหลบอยู่ในนี้ครับ เจ้าหน้าที่กำลังเร่งหาตัวอยู่” ความหวังของเธอพังทลายลงในทันทีเมื่อได้ยินในสิ่งที่เขาบอก

“หมายความว่า...ตำรวจยังจับตัวคนร้ายไม่ได้งั้นเหรอคะ” เธอถามราวกับคนเสียสติ

“ครับ คนร้ายมีอาวุธสงคราม” คำตอบของเขาทำให้ใยไหมห่อตัวเข้าหากันแน่นด้วยความกลัว

“นี่เสื้อของคุณหรือเปล่าคะ” เธอเพิ่งรู้ว่าสิ่งที่ช่วยปกปิดร่างกายนั้นไม่ใช่ของตนเอง แต่น่าจะเป็นของเขา

“ครับ ผมเห็นคุณหนาว ก็เลยถอดคลุมให้” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนจนทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นในใจขึ้นมา มือเรียวบางสัมผัสกับเนื้อผ้าของเสื้อสูทที่คลุมไหล่อย่างช้า ๆ ก่อนจะกระชับมันเข้าหาตัว พลางเหลือบมองไปยังเรือนร่างของเขาที่มีเพียงเสื้อเชิ้ตบาง ๆ สวมใส่อยู่

“ขอบคุณนะคะ” ใยไหมยิ้มให้คุณหมอหนุ่มอย่างจริงใจ แต่แล้วในหัวของเธอก็นึกได้ว่า...เขาคือชายหนุ่มคนนั้น คนที่เพื่อน ๆ ของเธอต่างพากันหลงใหลและแย่งกันจีบ เขาเป็นคนขับเจทสกีอยู่ริมหาดเมื่อช่วงเย็นนี่นา!...ใช่แล้วเขาต้องเป็นคนคนเดียวกัน!