เจฟกับโขนเดินตามหาจนทั่วจึงพบว่าสองหนุ่มมาอยู่ที่นี่ ทั้งคู่จึงรีบผละมือหนีออกจากพักพิงทันที
"อ้าว..น้องตัวเล็กที่โดนทำโทษ" โขนชี้นิ้ว "มาทำอะไรกับพวกมันสองตัวเนี่ย"
"เปล่าค่ะคือหนูขอตัวก่อนนะคะ"
"เดี๋ยว..น้อง เฮ้ย!"
โขนงงงวยมากมายได้แต่ตะโกนตามหลังแต่พักพิงรีบใส่เกียร์หมาวิ่งหนีไปอย่างลุกลี้ลุกลน ก่อนที่เจฟจะบ่นขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ
"ตัวเล็กตอนเย่คงถึงใจ"
"เฮ้ยยยย!!!"
"ไอ้ฉิบหายมึงจะตะโกนพร้อมกันทำไมกูตกใจ"
สองหนุ่มตะคอกใส่เจฟโดยมิได้นัดหมาย จากนั้นก็เหลียวขวับมาสบตากันอย่างกระหายความรุนเเรงอีกครั้งด้วยความเกลียดชัง
"มึงรับผิดชอบมันเลยนะอีเตี้ยนั่น" ทินเนอร์กระเเทกไหล่ดาร์ครัมพูดกัดฟันกรอด ก่อนจะเดินจากไป
"ฝันไปเถอะ เหอะ!"
หลายวันผ่านไป
ชีวิตพักพิงดูจะลำบากมากขึ้น เธอคิดหาวิธีเรียกร้องเงินจากสองหนุ่มแต่ทำยังไงที่จะไม่ผิดกฎหมายและติดคุก
"บอกไปตามตรงเขาอาจจะคิดว่าเราหน้าเงินแล้วสืบเรื่องราวแจ้งตำรวจข้อหาหลอกลวงกรรโชกทรัพย์ติดคุกแน่นอน เฮ้อออ" เสียงเล็กนั่งพึมพำลำพังใต้ตึกคณะ
สักพักก็มีเสียงลากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามดังลั่นปรากฏว่าเป็นดาร์ค ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาเอียงศีรษะซ้ายขวาจ้องมองเธอ
"พะ พี่มีอะไรหรือเปล่าคะ? หรือว่ายินดีจะรับผิดชอบหนูแล้ว" สาวน้อยถามด้วยความตื่นเต้น
"ไปซื้อน้ำให้หน่อย"
"ซื้อน้ำ.."
เงินแบงก์ร้อยวางตรงหน้าแม้ไม่เข้าใจเเต่เธอก็ยอมไปให้อยู่ดี ฝีเท้าเร่งสปีดเต็มที่ก่อนจะชะงักเมื่อมีใครบางคนมายืนขวาง
"วะ ว้ายยย!!"
"จะรีบไปไหน"
"เอาน้ำไปให้พี่ผู้ชายอีกคน"
"ใคร.."
ทันทีที่รู้ว่าดาร์คเองก็ตั้งใจมาหาทินเนอร์ก็คว้าน้ำที่เธอซื้อมาเปิดดื่มอย่างชอบใจ
"อะไรนะ!!ไอ้ทินมันเอาน้ำฉันไปกินเหรอ"
"ค่ะ"
"ไปซื้อมาให้ใหม่ไวๆ เลยร้อน"
"ทำไมต้องเป็นหนูด้วยล่ะ"
"เธอเป็นรุ่นน้องไม่ใช่เหรอ..ก็ต้องทำตามคำสั่งรุ่นพี่สิหรืออยากโดนคาดโทษ"
พักพิงทำหน้ามุ่ยทันทีแต่เธอก็จำใจต้องไปสุดท้ายก็โดนดักทางเอาไว้เช่นเดิม
"มันให้เธอไปซื้ออีกก็เอามาให้ฉันอีก" ทินส่งสายตาเจ้าเล่ห์พร้อมคว้ากระป๋องจากมือสาวน้อย "ไปบอกมันนะอยากแดกให้เดินไปซื้อเอง"
"อะไรของพวกพี่กันเนี่ยหนูเหนื่อยนะคะ!"
"แต่เธอก็ยอมมาซื้อให้มันไม่ใช่เหรอ"
"ก็เขาให้ทิปด้วย"
เงินแบงก์ร้อยหลายใบจากทั้งสองคนต่างส่งให้พักพิงที่วิ่งไปมา เพราะพวกเขาไม่ยอมเสียหน้าเลยไม่มีใครยอมแพ้ใคร จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง
"พอแล้วหนูไม่ไหว!!"
พักพิงยืนอยู่ตรงกลางตึกตะโกนลั่นเธอหอบเหนื่อยหายใจไม่ทันมัววิ่งไปมา "ใครจะแดกอะไรไม่แดกอะไรไปซื้อเองเถอะค่ะ"
สาวน้อยสะบัดหน้าลากขาที่ไร้เรี่ยวเเรงกลับที่รวมตัวของนักศึกษา สองหนุ่มยังอยู่ที่เดิมโดยไม่รู้ว่า..
"อีสัส!! ทิ้งกูเฉย"
"รอจนขาเเข็งจะไปไม่ลาสักคำ อีห่า"
'ใช่ค่ะ' พักพิงทิ้งทั้งคู่โดยที่ไม่บอกใดๆ เธอไม่ไหวกับการถูกใช้เป็นเครื่องมือ
-หอพัก-
"ปวดขาเหมือนกันนะเนี่ยแต่คุ้มได้มาสี่พันทีละร้อยสองร้อย อิอิ" เสียงดีใจนั่งนับเงินอยู่บนเตียงนอนซึ่งวันนี้มิ้งไปทำงานเช่นเคย "ไปซื้อกับข้าวมาให้มิ้งดีกว่าเผื่อเลิกงานจะหิว"
ตัวเล็กเดินกระโดดร้องเพลงแกว่งแขนปลิวอยู่ริมฟุตบาทถนนปากทาง
บรื้นนนน
"ว้าย!!ไอ้บ้าขับรถยังไงเนี่ย" รถหรูสีขาวแล่นมาจอดตัดหน้าพักพิงตะโกนด่าเพราะตกใจ
"เด็กเตี้ยขึ้นรถมา"
"พี่.."
"ฉันสั่งว่าให้ขึ้นรถไง!!"
ดวงตาคมสาดใส่จนทำให้พักพิงขึ้นไปนั่งเบาะข้างอย่าง งงๆ เธอมองรถรอบคันก่อนจะหันมาถามพร้อมรอยยิ้มหวาน
"รถพี่ดาร์คสวยนะคะ"
"เดี๋ยวกูหักรถชนเสาไฟฟ้าตายห่าคู่เลยกูชื่อทินเนอร์หรือทิน!!"
"อ๋อ..หนูลืมแล้วทำไมต้องตะคอกด้วย"
"ฉันไม่ชอบมันเข้าใจยัง"
คิ้วบางยู่เข้าหากันก่อนจะพึมพำ "ซวยฉิบหายเลยกู"
-ผับซียู-
"มาที่นี่ทำไมกันคะ..นี่ไม่ใช่หอหนูสักหน่อย"
"มาเที่ยวและเธอต้องอยู่กับฉัน คืนนี้ผับเลิกจะไปส่งตกลงไหม"
"ไม่ตกลง!พี่คิดว่าหนูเป็นคนยังไงจะลากไปไหนมาไหนก็ได้หรือคะ บอกก่อนเลยว่าคนคนอย่างพักพิงไม่เคยยอมแพ้อะไร.."
ใบหน้าสวยใสแสยะอย่างภูมิใจเธอนั่งกอดอกหลังตรงเชิดใส่
"หมื่นหนึ่งไหวไหม.."
"หนูอยู่ได้ทั้งคืนเลยกลับไปก็ไม่มีอะไรทำเหงามากด้วย"
"____"
มือเล็กรีบคว้าแบงก์พันที่เขาหยิบยื่นให้แต่ชุดที่สวมใส่กันเป็นเพียงเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์ขาสั้น
"ชุดไม่สวยเลยหน้าก็ไม่ได้แต่ง" พักพิงแย้ง "แบบนี้ไม่ตลกเหรอคะ"
"อืม ก็จริง"
"ทำยังไงดี.."
ทินเนอร์กวาดสายตามองเรือนร่างหุ่นบาง เขาเขยิบเดินมาใกล้มากขึ้นจนพักพิงผละถอยหลังชิดกระจกรถ
"แบบนี้โอเคขึ้นอยู่นะ"
"---"
"เป็นอะไรหน้าแดงๆ เธอป่วยเหรอ"
"เปล่า!! ถอยไปนะคะ"
มือเล็กผลักดันแผงอกให้ห่างไกล หลังจากที่เขาก้มลงเพื่อดึงชายเสื้อขึ้นผูกปมทำเป็นเอวลอยไว้อย่างเซ็กซี่
ในผับ ดนตรีเสียงดังปนจังหวะหัวใจเต้นถี่ในขณะที่ทินเนอร์พาเธอมาโต๊ะของเพื่อน
-คอนโด ดาร์ค รัม-
"ไอ้สัส..!!นี่มันเด็กเตี้ย ไปอยู่กับมันได้ยังไงวะ" ร่างแกร่งลุกนั่งกระเด้งตัวสุดแรง
"โอ๊ย พะ พี่ดาร์ค~ฮือ"
"กลับไปได้แล้วพี่มีธุระ"
"อะไรกัน..ไหนบอกคืนนี้จะมันส์ด้วยกันทั้งคืน"
สาวสวยต่างคณะนอนขนาบข้างในสภาพเปลือยเปล่าแต่ดาร์คไม่ยอมเมื่อเห็นทินมีความสุข เขาจึงรีบลุกขึ้นแต่งตัวหล่อตามไปยังผับนั้นทันที