ธีร์ภพมองภรรยาสาวที่นอนหลับสนิทด้วยความเหนื่อยอ่อน หลังถูกเขาล่อลวงรังแกอยู่หลายรอบ ผิดกับเขาที่นอนลืมตาโพลงในแสงสลัวของโคมไฟบนหัวเตียง พลางหวนนึกถึงการร่วมรักที่เพิ่งจบลงอย่างครุ่นคิดไม่ตก เมื่อสิ่งที่เขาเชื่อกับสิ่งที่เขาสัมผัสจริงๆ ช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
ปาลินเป็นสาวกร้านโลกมิใช่หรือ...
แต่ทำไม... ปฏิกิริยาของหล่อนจึงไร้เดียงสาราวกับไม่คุ้ยเคยเรื่องพรรค์นี้?
หล่อนดูงกๆ เงินๆ เขินอายจนเข้าขั้นประหม่า ไม่เจนสังเวียน ตอบสนองเขาอย่างไม่ประสา ยิ่งถูกเขารุกไล่ปลุกเร้า หล่อนก็เหมือนลูกนกที่นอนตัวสั่นระริกอยู่ใต้ร่างเขา ไม่ได้ตอบรับเขาอย่างร่านร้อนถึงอกถึงใจดังที่เขาคาดไว้ หล่อนปล่อยให้เขาระรานทำตามอำเภอใจอย่างคนที่ไร้ทางสู้
หากจะบอกว่าหล่อนเสแสร้งเล่นละครตบตาเขา...
มันก็เชื่อได้ยาก!
เพราะเนื้อตัวที่สั่นสะท้าน สะดุ้งทุกครั้งที่ถูกเขาโลมเล้าสัมผัสทั้งปากทั้งมือ รวมถึงความอบอุ่นแน่นกระ
