รุ้งรวีหมดความอดทน ชี้หน้าด่ากราด ดวงตาแดงก่ำดุร้ายจ้องปาลินราวกับจะแล่เนื้อเถือหนัง ยิ่งเห็นธ๊รืภพเอาตัวเข้ามาปกป้องมัน ดึงมันเข้ามาสู่อ้อมแขนของเขา หล่อนก็ยิ่งทนไม่ได้ คับแค้นใจจนอยากจะฆ่ามันให้ตายคามือ
“เป็นเพราะแกคนเดียว แกเกิดมาเพื่อเป็นมารความสุขของฉันนังปาล ทั้งที่แกควรจะตายไปเมื่อสองปีก่อนแล้วแท้ๆ แกจะกลับมาทำไมอีก แกทำให้ธีร์ไม่รักฉัน ขอเลิกกับฉัน อีปาล... อีชาติชั่ว! อีสารเลว!”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้!”
ธีร์ภพตวาดลั่น เหลืออดที่รุ้งรวีด่าคนรักของเขาอย่างหยาบคาย เสียงของเขาก้องคำรามดังไปทั่วบ้าน ทำให้บรรดาคนงานในบ้าน รวมถึงคุณหญิงงามเนตรและภวิศที่เพิ่งเดินทางมาถึงกรูกันเข้ามามุงดู ต่างพากันจับจ้องมองรุ้งรวีที่ท่าทางเหมือนคนใกล้บ้า ตาขวาง ด้วยความสงสัยและไม่วางใจ
“พวกมึงมองกูทำไม อีพวกขี้ข้า!”
หล่อนชี้หน้าด่ากราดไปทั่ว ใบหน้าถมึงทึงขึงตาใส่ทุกคน มีคราบน้ำตาผสมกับมาสคาร่าเกรอะกรัง หม
