สารัชอมยิ้มยืนมองเจ้านายที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่หน้าโต๊ะทำงาน จะว่าสงสารก็คงสงสาร จะว่าขบขันก็มีบ้าง
"มีอะไรที่ฉันต้องเซ็นอีกไหม" เลื่อนแฟ้มเอกสารส่งให้ลูกน้อง เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ มองหน้าเลขาด้วยความหมั่นไส้
"หมดแล้วครับนาย ว่าแต่คุณขวัญยังไม่หายแพ้ท้องอีกเหรอครับ" รเมศผ่อนลมหายใจออกมาหนักๆ คิดถึงเรื่องที่เพียงขวัญแพ้ท้องยามใด หัวใจของชายหนุ่มก็แห้งเหี่ยวลงทันควัน
"ก็ยังน่ะสิ นายรู้ไหมสารัชว่ามันมีวิธีแก้ไหม ที่จะไม่ทำให้ขวัญเหม็นฉัน"
"ไม่มีหรอกมั้งครับนาย" ยิ่งได้ยินคำตอบ รเมศก็ถึงกลับหมดเรี่ยวแรง
ร่วมเดือนแล้วนะ ที่ชายหนุ่มไม่ได้เข้าใกล้ภรรยาเลย ยกเว้นช่วงกลางคืนที่หญิงสาวหลับ เพราะในเวลาปกติ เพียงขวัญจะเกิดอาการเหม็นขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นหน้าเขา
"แต่ผมได้ยินมาว่า อาการเหม็นหน้าสามีจะเป็นแค่ช่วงแรกๆ นะครับ นายอดทนหน่อยนะครับ ไม่นานเดี๋ยวคุณขวัญก็หายแพ้ท้องแล้วครับ" เห็นสีหน้าหงอยๆ ของเจ
