เวลาเที่ยงตรงพอดีที่ดีแลนยอมอนุญาตหล่อนให้ได้ก้าวเท้าลงจากเตียง และพาออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ที่ไม่ใช่ในห้องนอน เขาพาหล่อนเดินลงไปชั้นล่างของ คาร์ตัน บรีซ ก่อนจะพบว่ามาแชลมายืนรออยู่ที่ด้านล่าง โดยที่ในมือมีช่อดอกลิลลี่สีขาวขนาดใหญ่อยู่ในอ้อมแขนด้วย
“สวัสดีค่ะท่านประธาน สวัสดีค่ะคุณลิลลี่”
“มาแต่เช้าเลยนะมาแชล ฉันบอกให้มาหลังเที่ยงไม่ใช่หรือ”
ดีแลนตำหนิลูกน้อง
“เอ่อ นาฬิกาของดิฉันคงเดินเร็วไปน่ะค่ะ ต้องขออภัยท่านประธานด้วยนะคะ”
ทั้งๆ ที่รู้ว่าตัวเองถูกแต่ก็จำต้องยอมรับความผิด จนลัลลลินที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยอดไม่ได้ที่จะทวงความยุติธรรมให้กับเพศเดียวกัน
“นาฬิกาของมาแชลไม่ได้เดินเร็วไปหรอกค่ะ แต่คุณดีนหลงลืมเวลาไปต่างหากล่ะคะ ตอนนี้เที่ยงสิบเจ็ดนาทีแล้วค่ะ”
หนุ่มหล่อทำหน้าเหวอเป็นครั้งแรกในชีวิต
“เที่ยงแล้วหรือ ทำไมฉันไม่รู้เลยล่ะ นี่ฉันพึ่งตื่นเองน่ะ”
มาแชลก้มหน้าอมยิ้ม ในขณะที่ลัลลล
