ลัลลลินรีบยกมือขึ้นไหว้
“ขอบคุณมากค่ะ”
“แล้วผมจะมาทานบ่อยๆ นะครับ เค้กร้านคุณอร่อยมาก”
“ขอบคุณมากค่ะ”
ลูกค้าหนุ่มมองหล่อนด้วยสายตาพึงพอใจ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากร้านไป และนั่นก็ทำให้เหลือแค่หล่อนกับดีแลน คาร์ตันภายในร้านกาแฟเล็กๆ แค่สองคน
“คิดเงิน”
เสียงของพ่อเจ้าประคุณช่างห้วนกระด้าง ไม่เรียบลึกเหมือนตอนที่เดินเข้ามาเลยสักนิด หญิงสาวเม้มปาก สูดลมหายใจเข้าปอดลึกสุดๆ เพื่อเรียกความมั่นใจให้กับตัวเอง ก่อนจะกัดฟันเดินไปหยุดตรงหน้าของผู้ชายคนนั้น
“30 เหรียญค่ะ”
นัยน์ตาสีทมิฬช้อนขึ้นมองหน้าหล่อน ความอำมหิตยังคงฉายชัดอยู่ในดวงตาคมกริบของเขา หัวใจสาวสั่นระรัว ราวกับถูกจับเขย่า
“1000 เหรียญไม่ต้องทอน”
ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ กำลังจะเดินตรงไปยังประตู แต่ลัลลลินวิ่งไปขวางหน้าเอาไว้ พลางพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
“ดิฉันรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ ทิปของคุณเกินกว่าราคารวมของกาแฟและเค้กหลายเท่
