ลัลลลินกำลังจะก้าวพ้นจากธรณีประตูใหญ่ที่หน้าตึกออกไปยังลานกว้างหน้าคฤหาสน์หรูของอาณาจักรคาร์ตัน บรีซ แต่เสียงทักนุ่มทุ้มสุภาพมากๆ ของหนุ่มคาร์ตันก็ดังขึ้นเสียก่อน เท้าบอบบางชะงัก และก็จำต้องหันกลับไปเผชิญหน้า
“คุณ... ชาริลล์...”
ชาริลล์ คาร์ตันผู้เป็นเจ้าของนัยน์ตาสีเขียวมรกตอมยิ้ม
“จะรีบไปไหนครับลิลลี่”
“เอ่อ...”
คนถูกถามหน้าแดงปลั่ง เสก้มหน้าหลบสายตา ภาวนาให้ชาริลล์ไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนลั่นอก
“คือ... ลิลลี่จะกลับแล้วค่ะ”
“กลับ? พี่ดีนอนุญาตแล้วหรือ”
คำถามนี้ของชาริลล์ทำให้คนที่ก้มหน้าหลบตาอยู่ต้องรีบเงยขึ้น ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความอับอาย
“คือ... ลิลลี่กับคุณดีแลน... ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันค่ะ”
“จริงหรือ”
คิ้วเข้มที่พาดอยู่เหนือนัยน์ตาสีเขียวมรกตใต้กรอบแว่นหนาเลิกสูงขึ้น พลางยิ้มน้อยๆ
“แต่เท่าที่ฉันรู้... เมื่อคืนเธอกับพี่ดีนกลับมาบ้านพร้อมกัน และ
