จางเหลียนยิ้มออกมาอย่างดีใจ จนอีกคนต้องหลบสายตาที่จ้องมอง และก็เป็นเช่นที่จางเหลียนเอ่ยไว้ การขอเวลากับหญิงสาวเป็นผลสำเร็จ
" วันนี้ข้าจะพาเจ้าไปเที่ยวน้ำตกที่เมืองจิงเฉา ที่นั่นมีสายรุ้งที่มากินน้ำทุกวัน สวยมากเลยรู้หรือไม่ "
" ไปไกลเช่นนั้นก็คงต้องค้างแรมสิเพคะ "
ฟางหรงไม่อยากไปไหนกับท่านอ๋องเพียงลำพัง ไม่ใช่เพราะไม่ไว้ใจท่านอ๋อง แต่ระยะเวลาที่อยู่ด้วยกัน ตนนั้นรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงเกินไป
" เจ้ากลัวว่าข้าจะทำอะไรเจ้าเช่นนั้นหรือ "
" อย่างท่านอ๋องจะทำอะไรข้าได้ด้วยหรือ "
" ถ้าเช่นนั้นเจ้าจะกลัวอะไรล่ะ "
ฟางหรงจึงตอบตกลงไปซึ่งอันที่จริงจางเหลียนก็ไม่ได้ไปกับฟางหรงเพียงสองคน แต่ยังมีคนอื่นๆที่ตามไปด้วยอีกหลายคู่
เมื่อเดินทางมาถึงที่หมาย ต่างก็ชื่นชมกับทิวทัศน์ที่งดงามไม่ละสายตา เหม่ยอิงและม่านอวี้ยืนอยู่ใต้ต้นหลิวที่เกว่งไกว่ไปตามสายลม เสี่ยวเป่าวิ่งเล่นไล่จับบิดาและลุงเฉินห้
