เหม่ยอิงยืนฟังอย่างไร้ความรู้สึก สายตาว่างเปล่ายังคงจ้องมองคนที่ขึ้นชื่อว่าสวามี ไร้ซึ่งความหวงหาอาทรเช่นเมื่อก่อน
" หึหึ ข้าก็ต้องการเห็นท่านเป็นเช่นนี้ยังไงล่ะ ยังดีที่พวกท่านจับได้ตอนนี้ หากอีกสักเดือนชายาของท่านคงจะไม่รอดแล้ว แต่ข้าว่าเป็นเช่นนี้ก็ดีกว่าให้นางตาย เพราะท่านจะได้ทรมานจนกระอักเลือดยังไงล่ะ ฮ่าฮ่า "
ลี่หลินส่งเสียงหัวเราะราวกับคนบ้า ทำให้ทุกคนมองด้วยความสังเวช อ๋องฟู่จินหันไปถามบิดาบุญธรรมของลี่หลิน
" เจ้าเอายาอะไรให้ชายาของข้ากิน พวกเจ้ามียาแก้หรือไม่ บอกข้ามา ไม่เช่นนั้นข้าจะสั่งประหารทั้งตระกูลเจ้าซะ '"
" ขออภัยท่านอ๋องไม่มีพะยะค่ะ ยานี้เป็นยาลืมเลือน หากดื่มกินทุกวันก็จะทำให้ลืมเลือนไปเรื่อยๆ และหากดื่มต่อไปนานๆก็จะทำให้ล้มป่วยและสิ้นใจลงพะยะค่ะ ไม่มียาแก้พะยะค่ะ "
ฟู่จินเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็หันไปหาชายาของตนที่ยังคงยืนอยู่ข้างชายหนุ่มไม่ห่าง ก็ยิ่งทำให้ปวดใจ
