เมื่อม่านอวี้เอ่ยถึงอีกคนที่ทำให้เสียใจ ก็เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด เหม่ยอิงยิ้มน้อยๆ ก่อนที่จะเอ่ยกับอีกคนที่นั่งเศร้า
" นั่นเป็นรับสั่งของเสด็จพี่ข้า ไม่ใช่ความต้องการของข้าหรือพี่ไป่หยา ที่ข้าออกตามหาพี่เสี่ยวจูก็เพราะอยากรู้ว่าทำไมข้าจำอะไรไม่ได้ก่อนหน้านี้ และอีกอย่างข้าไม่รู้สึกดีใจที่จะได้แต่งงานกับพี่ไป่หยา ทั้งที่ข้าคิดมาตลอดว่าข้าชอบพี่ไป่หยา "
เหม่ยอิงเอ่ยความรู้สึกของตนที่มีต่อไป่หยาให้ม่านอวี้ฟัง
" เจ้าสองคนคุยกันไปก่อน พี่จะไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ "
ม่านอวี้และเหม่ยอิงพยักหน้า ก่อนที่ฟู่จินจะก้มลงกระซิบข้างหูเหม่ยอิงว่า
"รอพี่กลับมานะ อย่าแอบหนีไปไหน แต่ถึงหนียังไงก็ไม่พ้นหรอก เพราะพี่จะตามหาเจ้าจนพบเหมือนทุกครั้ง "
เหม่ยอิงนั่งตัวแข็งแต่ใบหน้ากลับขึ้นสีระเรื่อเมื่ออีกคนเดินออกจากห้องไป
" อายจนหน้าแดงแล้วเพคะ "
" เจ้าเรียกข้าเช่นเดิมเถอะ "
" ให้หม่อมฉันทำในสิ่งที่สมควรเถอะ
