25
Part: บาร์รอน
ผมมองหน้าเอลลี่ที่ร้องไห้เหมือนจะขาดใจ แม่งตอนนี้ผมไม่เข้าใจอะไรเลย เธอบอกสร้อยเส้นนั้นเป็นสร้อยคู่ของผมกับซองอึน ซึ่งมันไม่ใช่แน่นอน เธอกุเรื่องทั้งหมดขึ้นมา เพื่อเป็นข้ออ้างทิ้งผม แต่ทำไมสายตาเธอถึงได้เจ็บปวดขนาดนั้น กลัวไม่ได้กลับไปหาไอ้เจ้าของสร้อยนั่นเหรอ หรือว่าจะเป็นเรื่องเข้าใจผิด?
"ไม่ได้เป็นอะไรกับซองอึนจริงๆ สร้อยเส้นนี้ก็ไม่ใช่ของฉัน ขนมนั่นก็ด้วยไม่เกี่ยวกับซองอึนและที่เป็นห่วงก็เพราะยัยนั่นเป็นโรคหัวใจ เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้เกือบตายมาแล้ว" ผมอธิบายเผื่อเธอจะเข้าใจผิดจริงๆ
"ฮือออ อึกๆๆ" เธอส่ายหัวเดินถอยหลัง ไม่เชื่อที่ผมพูด เธอไม่อยากเชื่อหรือแกล้งไม่เชื่อกันแน่
"เอลลี่ เรามานั่งคุยกันดีๆ ห้ามใครโกหก" ผมพยายามใจเย็นลง กลัวเธอสะอื้นขาดใจ
"ฮืออออ ฮือออ" เธอยังคงส่ายหัว ไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้น
"ถ้าไม่คุยก็ไม่เข้าใจกัน"
"กูเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว ออกไป! ฮ
