@ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์…
ฉันกับสงครามกับมาที่บ้านต่างจังหวัดเพราะอยากจะมาดูความคืบหน้าว่าว่าจัดเตรียมไปถึงไหนแล้ว เพราะว่าทุกอย่างมันกระทันหันทุกคนก็เลยเร่งรีบกันจัดเตรียมคงจะเหนื่อยน่าดู
รู้สึกผิดจังทั้งที่เป็นงานของตัวเองแท้ๆ แต่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย คิดว่าจะเป็นงานที่ไม่ใหญ่โตมากแต่ฉันคงคิดผิดเพราะเห็นสถานที่แล้วคนน่าจะมากันเยอะแน่ๆ
“สงครามไปไหนแล้วลูก” แม่เดินมาหยุดข้างๆ แล้วถามฉัน “ไปเอาของที่รถค่ะ”
“เห็นลูกสาวจะเป็นฝั่งแม่เองก็ดีใจ ไม่คิดว่าลูกกับสงครามจะได้มาลงเอยกันแบบนี้”
“หนูก็ไม่คิดว่าต้องลงเอยกับคนอย่างสงครามเหมือนค่ะ” เพราะฉันกับสงครามไม่มีความเข้ากันได้เลยสักอย่าง เป็นเพื่อนที่เหมือนศัตรู แต่แล้วเขากลับกลายมาเป็นคู่ชีวิต
“รู้ไหมแม่คิดว่าลูกจะขึ้นคานซะอีก เห็นแบบนี้แล้วโล่งใจ”
“แม่อ่ะ!!!”
“เป็นคู่กันแล้วก็อย่าทะเลาะกันบ่อยนักล่ะ จะมีปากเสียงเหมือนตอนที่เป็นเพื่อนไม่ได้นะด
