ได้เจอมีนาอีกครั้งตอนเข้าเรียนช่วงบ่าย เป็นห่วงแทบแย่แต่พอได้ฟังสิ่งที่เธอเล่าฉันก็อดขำไม่ได้
มีนาเล่าว่าพอฉันเดินไปแปงก็ทำเหมือนจะมาแตะเนื้อต้องตัวเธอ เพราะความตกใจเธอจึงวิ่งหนีเขาแบบไม่เหลียวมองหลัง วิ่งแบบไม่สนใจเก็บโทรศัพท์ที่หล่นกระแทกพื้น ที่ต้องวิ่งขนาดนั้นเพราะแปงวิ่งตามไปติดๆ
“ไม่ตลกนะด้าย แกรู้ไหมว่าตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยวิ่งเร็วขนาดนี้มาก่อนเลยนะ” เชื่อที่มีนาพูดแบบไม่ต้องซักถามอะไรมาก เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาฉันแทบไม่เคยเห็นเธอวิ่งเลย เร็วสุดก็กึ่งวิ่งกึ่งเดิน
ไม่อยากขำเพื่อนหรอกแตทสมองมันจินตนาการภาพตามที่มีนาเล่าแล้วมันชวนให้ขำจริงๆ นะ
“แล้วแกรอดมาได้ไงแปงมันวิ่งตามขนาดนั้น”
“ฉัน….ฉัน…ให้อาจารย์ช่วยน่ะ พอเขาเห็นก็ไม่กล้าเข้าใกล้รีบเดินหนีไปเลย”
“นี่มีนา ทำไมแกไม่ลองคุยกับแปง ตอบมันบ้างเวลาถาม น่าจะดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้นะ”
“อาจารย์มาแล้วตั้งใจดีกว่าเรียนห้ามชวนคุ
