ตันหยงเงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างไม่สบอารมณ์แต่เขากลับทำหน้าเป็นเชิงถามว่า“ทำไมละ มีปัญหาเหรอ” ส่งกลับมาให้เธอ ตันหยงอยากจะผลักเขาออกไปแต่พื้นที่ในลิฟต์แคบจนทำให้เธอขยับไม่ได้เลยจนถึงชั้นหนึ่งของโรงแรม ทั้งคู่ต้องรอให้ครอบครัวนั้นออกไปจนหมดถึงเดินออกไป
“เดี๋ยวก่อน นั่นคุณจะไปไหน”
“คุณหมอคะ เรื่องนี้คิดว่า….”
“พอดีผมว่าจะชวนไปกินข้าวน่ะ ผมหิว เมื่อกี้นี้เหมือนได้ยินเสียงท้องคุณร้อง คุณก็น่าจะลงมาหาอะไรกินใช่ไหมล่ะ”
“ค่ะ ฉันคิดว่าจะหากินอะไรง่าย ๆ แถวนี้ดีกว่า สะดวกดีที่สำคัญ..”
“ดีเลย ไปเถอะผมรู้จักร้านอร่อย ๆ ไปเป็นเพื่อนหน่อย”
“เดี๋ยว นี่คุณ…คุณหมอคะ คือว่า...หยงไม่สะดวก...”
ตันหยงถูกเขาดึงมือเดินออกไปยังที่จอดรถด้านหลัง เดิมทีตะวันคิดว่าจะออกมาเดินเล่นริมหาด แต่พอเจอเธอเข้าเขาเลยเปลี่ยนแผนนิดหน่อยและดึงกุญแจรถมาจากมือของพิชิต เขาเปิดรถหรูและเปิดประตูให้เธอขึ้นไปบนรถแต่ตันหยงมีเหรอจะย
