“อะไรของเขาเนี่ย"
“หา ว่าอะไรเหรอหยง มีอะไร”
ตันหยงเผลออุทานออกมาด้วยความหงุดหงิด เขาเองก็รู้ว่าข่าวลือนี่แพร่ไปทั่วโรงพยาบาลแล้วยังกล้าเรียกเธอไปพบที่ห้องเขาอีก เธอจึงรีบตอบกลับไปทันทีก่อนที่คุณหมอตะวันจะเดินมาที่ห้อง
“ไม่ได้นะคะ คุณก็รู้ว่าข่าวนี้กำลังแรง หากว่าฉันเดินเข้าห้องคุณไปเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ”
“งั้นจะเอายังไง”
“กลับบ้านแล้วค่อยคุยกันเถอะค่ะ”
“ไม่ได้ ผมต้องการเจอหน้าคุณเดี๋ยวนี้ ตอนนี้!!”
“หมอคะ ใจเย็น ๆ ก่อนเถอะค่ะเรื่องมันไม่ได้ง่ายแบบนั้น”
“งั้นอีกสิบนาที คุณไปเจอผมที่ดาดฟ้า ที่นั่นเงียบและไม่ค่อยมีคนไปผมจะรออยู่ที่นั่น”
ตันหยงหันไปมองรอบ ๆ อย่างเหนื่อยใจ ถึงอย่างไรมาถึงตอนนี้เธอคงปฏิเสธไม่ได้ ไปพบเขาหน่อยก็คงจะดีกว่าปล่อยให้เขาเดินเข้ามาในนี้ให้แตกตื่นกันอีกรอบ
“ตกลงค่ะ”
ดาดฟ้า
ตันหยงไม่เคยขึ้นมาที่นี่มาก่อนเลยตั้งแต่มาฝึกงานที่นี่ เมื่อเธอเปิดประตูออกไป ดาดฟ้าในเว
