“แล้วนี่มุกกินอะไรมาหรือยัง เราซื้อก๋วยเตี๋ยวหน้าโรงเรียนมาฝากน่ะ”
“ขอบใจมากนะเตย แต่ไม่น่าลำบากเพราะมุกเลย”
“ไม่ได้ลำบากสักหน่อย” เตยหอมยิ้มให้เพื่อน ก่อนจะพูดขึ้นอีก “แล้วเรื่องเรียนไม่ต้องกังวลนะ เตยลาครูให้แล้วล่ะ แล้วครูก็เข้าใจด้วย”
“ขอบใจอีกครั้งนะเตย ที่ช่วยเหลือมุก”
“ด้วยความยินดีจ้ะ”
ไข่มุกมองเตยหอมอย่างซาบซึ้งใจ กำลังจะกล่าวขอบคุณอีกครั้ง แต่ประตูห้องถูกผลักเข้ามาโดยไม่มีการเคาะเตือนล่วงหน้าเสียก่อน
ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตื่นตกใจ เมื่อคนที่ปรากฏตัวอยู่หลังน้าวิชัยก็คือเขาคนเมื่อคืน
“คุณ... เขมทัต?”
เขาก้าวเดินตรงมาหยุดตรงหน้าของหล่อน มือใหญ่กระชากแขนเรียวรั้งให้ลุกขึ้นยืน
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”
“แต่... แต่หนูไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับคุณเขมทัตค่ะ ปล่อยหนูค่ะ”
“เอ่อ... นายคะ... ค่อยๆ พูดกันได้ไหมคะ”
เตยหอมสงสารเพื่อนจึงแย้งขึ้น แต่ก็ต้องเงียบกริบในวินาทีถัดมา เมื
