หลายวันแล้วที่ฉันไม่รับรู้เรื่องราวของไค พยามยามจะไม่สนใจ ไม่เก็บเอามาคิด แต่ถึงอย่างนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าบางทีก็ยังมีชื่อของเขาผุดขึ้นมาในหัวอยู่ทุกเวลา
“พามาเที่ยวก็หัดทำหน้าให้มันมีความสุขหน่อยเถอะ เกรงใจหน้ากับเสื้อผ้าที่แต่งมาหน่อยก็ได้” ยัยธัญญ่าตะโกนด่าฉันแข่งกับเสียงเพลงในร้านแบบกึ่งผับกึ่งบาร์แต่มันดันลากฉันมาตรงที่เป็นโต๊ะยืนแล้วคนก็สนุกกันหมด ยกเว้นฉันที่ทำหน้าห่อเหี่ยวอยู่คนเดียว
“ผสมมา แล้วจะมีความสุขให้” ฉันยกเครื่องดื่มในแก้วที่มันเพิ่งสปมมาให้จนหมดก่อนจะยื่นแก้วที่เหลือเพียงน้ำแข็งไปให้มันอีกรอบ “คืนนี้อย่าปล่อยให้ฉันไปกับใครอีกนะ”
ฉันบอกมันแล้วก็กวาดสายตามองรอบๆ ความรู้สึกเหมือนถูกใครกำลังจ้องมองอยู่แต่พอมองดูแล้วก็ไม่เห็นจะมีใครมองมาสักคน นอกจากผู้ชายที่ไม่รู้จักชักชวนให้ชนแก้วกันกลางอากาศ
นี่ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ คิดอะไรอยู่กันนะ
“แกนั่นพี่คีตะหรือเปล่า” ยัยดรีมเอ่ยถ
