ฉันตื่นขึ้นมาในช่วงสายของอีกวันด้วยอาการที่ปวดเมื่อยไปทั้งตัว โดยเฉพาะอาการหนักอึ้งในหัวอย่างกับมีใครมายัดก้อนหินเอาไว้ แถมยังแสบตาจนน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ
ไม่รู้ว่าธัญญ่ามันกลับไปตอนไหนเพราะมีเพียงกระดาษโน้ตเล็กๆที่แปะไว้ตรงประตูซึ่งน่าจะเป็นมันนั่นแหละที่เขียนเอาไว้ก่อนจะออกไปตอนที่ฉันยังหลับ
เมื่อคืนไคกลับไปตอนตีสามหลังจากที่เขาพอใจ ฉันที่กว่าจะเข้านอนก็เกือบตีสี่ เลยมีอาการครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะเป็นไข้ในเวลานี้ แถมยังรู้สึกหนาวอย่างกับอยู่ในห้องที่อุณหภูมิต่ำกว่าสิบองศา ทั้งๆที่ตอนนี้ฉันไม่ได้เปิดเครื่องปรับอากาศเลยด้วยซ้ำเพราะหนาวจนสั่น
ครืด~
“คะ”
ฉันรับสายจากพี่แคท ที่ไม่ได้ติดต่อมาหลายวันเพราะเธอรู้ว่าเป็นช่วยสอบปลายภาค เลยไม่มาแวะเวียนกับฉันเลยจนถึงวันนี้ถึงได้โทรมา
(ดรีมอยู่ไหน พี่อยากเจอจัง) เธอเอ่ยเสียงหวานและอารมณ์ดีขณะที่ฉันได้แต่หลับตาฟังเพราะรู้สึกหนังตามัน
