“ไหวแน่นะดรีม จะไปนอนที่บ้านไหม ดีกว่าอยู่คนเดียว” เสียงของพี่เดย์พี่ชายเพียงคนเดียวของฉันดังขึ้นมาตอนที่กำลังจะเคลิ้มหลับไป
ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนรถของเขาหลังจากที่โทรเรียกให้เขาพาไปหาหมอแล้วกลับมาส่งที่หอดังเดิม เพราะพี่เดย์กลับมาบ้านได้สองวันแล้วหลังจากสอบเสร็จเทอมสุดท้ายในมหาวิทยาลัย
“ไหว…ดรีมมีสอบตัวสุดท้ายพรุ่งนี้บ่าย ขี้เกียจรอรถติด” ฉันบอกเสียงเนือยๆเพราะพิษไข้เข้าเล่นงานจนรู้สึกเพลียไปหมดทั้งตัว แขนขาแทบจะไม่มีแรง “ตอนเย็นค่อยกลับก็ได้”
“พี่เป็นห่วง จะให้อยู่ด้วยไหม” พี่ชายสุดหล่อของฉันเตะหลังมือมาตรงหน้าผากแล้วก็ออกคำสั่ง “กลับห้องไปกินข้าวกินยาเลยนะ ตัวร้อนขนาดนี้”
“อือ…” ฉันตอบสั้นๆแล้วปรือตาขึ้นมองไปข้างหน้า “พี่เดย์ แวะร้านยาตรงนั้นให้ดรีมหน่อย”
“ไปหาหมอมาทำไมต้องแวะอีก เมื่อกี้ทำไมไม่ถามหมอ” เขาขมวดคิ้วมองฉันอย่างสงสัยแต่ก็ยอมตบไฟเลี้ยวและชะลอความเร็วลง
“แค่จะซื้อวิตามิน”
