แล้วฉันก็เกลี้ยกล่อมให้พี่ไคมาเยี่ยมแม่ได้สำเร็จ ตอนนี้ท่านออกจากโรงบาลแล้วกลับมาอยู่ที่บ้าน ซึ่งเป็นตึกแถวที่อยู่ใกล้ๆกับโรงเรียนมัธยมของฉัน
เป็นร้านน้ำผลไม้ปั่นที่ฉันกับเพื่อนชอบไปทานบ่อยๆตั้งแต่เริ่มชอบพี่คีคะ หลังจากเรียนจบก็แทบจะไม่ได้แวะไปอีกเลยจนกระทั่งวันนี้
“ลงไปได้แล้วค่ะ” ฉันเอ่ยปากเมื่อเห็นเขานั่งนิ่งมาเกือบห้านาทีอยู่ในรถ สายตามองเหม่อไปยังร้านน้ำปั่นที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง “ดรีมจะไปเป็นเพื่อน ขอไปเปิดตัวกับแม่พี่ไคหน่อยนะ”
เขาหันมามองฉันและคงรู้ว่าตอนนี้ฉันแค่อยากให้เขรสบายใจไม่คิดมากก็เท่านั้น ใบหน้าเรียบนิ่งก่อนหน้านี้ถึงได้เผยรอยยิ้มออกมาจนมุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย
“อืม” เขาตอบกลับด้วยเสียงที่ดังออกมาจากลำคอก่อนจะปิดเครื่องยนต์แล้วเปิดประตูลงจากรถ
ผู้หญิงอายุราวๆห้าสิบกำลังจัดเตรียมของอยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์หน้าร้านด้วยท่าทางอิดโรย ใบหน้าของเธอซีดเซียวและดูซูบผอม สวมหมวกแบ
