สองปีต่อมา
“พอร์ช มาหาพี่ดรีมเร็ว”
“ป้าดรีมจ้าลูก”
เสียงของยัยธัญญ่าดังขึ้นด้านหลังตอนที่ฉันกำลังจะฟัดเจ้าตัวอ้วนกลมที่ดูน่ารักน่าเอ็นดูตรงหน้า
“อายุเท่าไหร่แล้วนะลูกแก”
“สี่ขวบครึ่ง”
เวลาผ่านไปไวมาก รู้ตัวอีกทีลูกของยัยพราวเพื่อนสนิทสมัยมัธยมอีกคนก็โตจนพูดกับฉันรู้เรื่อง และอีกหลายๆอย่างที่เปลี่ยนไปจากเดิม โดยเฉพาะ…ตัวฉัน
“ลูกฉันจะอายุน้อยกว่าลูกแกเกือบห้าปีสินะ” ฉันว่าพลางลูบท้องของตัวเองที่โตขึ้นทุกจนไม่เหลอหน้าท้องแบนราบอย่างก่อนหน้า มันโตขึ้นเรื่อยๆจนเริ่มรู้สึกกังวล
“ทำไม จะจองลูกชายฉันเหรอ”
“พอร์ชหมั้นกับน้องเลยไหมลูก” ฉันไม่ตอบเพื่อนหันไปคุยกับเด็กน้อยที่เอามือลูบท้องป่องๆอย่างสนใจ
“ถามพ่อเขาหรือยัง รายนั้นคงไม่ปล่อยให้มดมาไต่มาตอมเลยมั้ง ขนาดแม่ยังหวงเป็นกระดูกเลย” ยัยธัญญ่าพูดติดตลกแล้วเอื้อมมือไปหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาถ่ายรูปน้องพอร์ชที่กำลังเอาหูแนบกับท้องของฉัน
