“กินอะไรดีน้อ” ไม่ใช่เสียงของใบบัวแต่กลับเป็นเสียงของเมอร์ลินที่กำลังถูกคุณพ่อของตัวเองอุ้มแนบอก นิ้วเล็กจิ้มแก้มตัวเองใบหน้าครุ่นคิดเหมือนผู้ใหญ่
“โธ่!! ลูก หนูอยากกินอะไร ไหนบอกพ่อสิ” เพียงแค่เห็นความน่ารักของลูกสาว เสือถึงกับใจอ่อนระทวย
“คุณแม่ขา เราจะทานอาหารกลางวันอะไรกันดีคะ”
“คนสวยของแม่อยากทานอะไรละคะ” เสียงหวานของคุณแม่ยังสาวเอ่ยถามลูกสาวกลับ เธอเพียงอยากให้ลูกได้คิดเป็นและเลือกในสิ่งที่ตัวเองต้องการ
“อาหารญี่ปุ่นดีมั้ยคะ”
“ได้ลูก” เมอร์ลินเรียกอาหารญี่ปุ่นอาหารโปรดปรานของเธอตั้งแต่อยู่ในท้อง เนื่องจากตอนท้องเมอร์ลิน ใบบัวทานอาหารญี่ปุ่นแทบทุกวัน
“ไปกันเลย” นิ้วเล็กชี้ไปข้างหน้าของตัวเอง เพียงให้ผู้เป็นพ่อเดินตามทางเดิน เนื่องจากท้องน้อยของเธอกำลังร้องหาอาหาร
ด้วยน่าตาอันหล่อเหลาของชายหนุ่มและใบหน้าสะสวยของหญิงสาว รวมไปถึงใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักของเด็กหญิง ทำให้ทั้งสามคนเป็นจุ
