เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว อีกแค่3อาทิตย์ โมราจะได้ไปเรียนที่วิทยาลัยเด็กช่างในสาขาพิเศษคอมพิวเตอร์ เธอตื่นเต้นมาก ก่อนหน้าเธอนี้ไปสมัครเรียนพร้อมกับซื้อชุดเตรียมไว้เรียบร้อย
แกร๊ก~ ประตูถูกเปิดออกซึ่งตอนนี้เป็นเวลาเพิ่งจะบ่ายสามโมงกว่าๆ เหล็กเลิกเรียนก็ตรงดิ่งกลับห้องทันที
"ช่วงนี้พี่เหล็กกลับเช้าจังเลยนะคะ" ฉันเอ่ยปากถามเพราะหลายวันมานี้เขาไม่ไปเที่ยวไหนเลย
"กลัวหมาไม่ได้แดกข้าวต้มปลา" ผมซื้อข้าวต้มเจ้าโปรดมาให้โมรา มันกินแบบนี้ซ้ำๆ เกือบทุกเย็น
ควั๊บ!
"อักกกก" พี่เหล็กคว้าตัวฉันไปไว้ในอ้อมกอดแล้วรัดแน่นจนหายใจไม่ออกอีกแล้ว
"วันนี้อากาศหนาวขอกอดหน่อยผ้าห่มกูบาง" ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้แตะต้องเกินเลยมันไปกว่านี้อีก บางทีก็ทนไม่ได้เมื่อกลับเข้ามามันแต่งชุดน่ารักเดินไปเดินมา แต่ที่จริง...มันก็แต่งแบบนี้ประจำ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงมองมันน่ารักขึ้นมากมาย
"ตะ...แต่หนูหายใจไม่ออกนิค่ะ พี
