หลังจากนั้นทั้งคู่ก็แทบหมดแรงโมราเหนื่อยล้าจนสลบไปจนถึงเช้า
"ฮืออออ"
ฉันรู้สึกปวดหัวหนักมากแต่คงเพราะชินกับการตื่นเช้า พอพระอาทิตย์ขึ้นเลยรีบลุกเด้งตัวนั่งแม้จะงัวเงีย ฉั
นเพ่งสายตาก่อนจะมองไปรอบๆ
แกร๊ก
"ฟื้นแล้วเหรอมาแดกข้าวต้มปลาสิกูไปซื้อมาให้" ผมตื่นแต่เช้าเพื่อออกไปหาซื้อข้าวเพราะคิดว่ามันต้องหิวด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดูดซึมสารอาหารไป
"พะ...พี่เหล็ก'' ฉันมึนตึบ ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่เท่าที่จำได้พี่เหล็กจูบกับพี่กระเเตพร้อมกับลากกันไปที่ห้องน้ำ พวกเขาคงจะ..
ในขณะที่ความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาโมราหายใจถี่ด้วยความรู้สึกเสียใจ เหล็กเดินมาวางข้าวต้มให้ที่โต๊ะทำงานก่อนจะหันหน้ามาพูดอย่างหัวเสีย
"เมื่อคืนอีกระเเเตมาขอคืนดีกับกูด้วย แต่กูปฏิเสธพร้อมด่ามันไป เล่นไม่รู้เรื่องลากกูไปห้องน้ำหวังจะให้กูเอาล่ะสิฝันไปเถอะ"
"...."
"เอ้า นั่งนิ่งอยู่ได้เดี๋ยวข้าวต้มก็เย็นหมดหรอก ไปอาบน้ำ
