ก่อนหน้านี้เคยคิดแค่เพียงว่าต้องรู้ความจริงเกี่ยวกับลูกของพ่อผู้ใหญ่ให้ได้ แต่พอได้รู้ความจริงสมใจแล้ว ฉันกลับนึกไม่ออกว่าควรเอายังไงกับชีวิตของตัวเองต่อไปดี มันมืดแปดด้านไปหมด คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัว แต่ไม่รู้จะหันไปถามใคร เพราะกลัวว่าถ้าได้คำตอบแล้วจะกลายเป็นฉันเองที่รับมันไม่ได้
ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าหนัก ๆ เดินขึ้นมาบนเถียงนาทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ รีบหันไปมองยังคนมาใหม่ที่นัดหมายให้ออกมาเจอกันที่เถียงนาจุดเดิมตอนหกโมงเย็น
“นึกคึกอะไร ถึงนัดออกมาหาตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ตกดินหือ?”
พี่พญายิ้มร่าเข้ามาหาที่ริมกระท่อม จุดที่เป็นไม้ยื่นออกมาและมีราวกั้นเล็ก ๆ สามารถรับลมได้เต็มที่
“นั่งก่อนสิ”
ฉันบอกเสียงเรียบพร้อมกับขยับให้คนมาใหม่ได้นั่งด้วย เหมือนว่าเขาจะเห็นถึงความผิดปกติแล้ว ถึงได้หุบยิ้มแล้ววางมือลงแตะบนไหล่บาง
“เป็นอะไร”
สีหน้าของเขาบ่งบอกถึงความเป็นห่วงเป็นใย และจ้องฉันนิ่
