หลังจากที่กอดคอกันร้องไห้อยู่พักใหญ่ ฉันก็ไล่พวกเพื่อน ๆ กลับเพราะตอนนี้ดึกมากแล้ว พอพวกมันกลับไปกันหมดก็รีบจัดเก็บเสื้อผ้าใส่ตู้แล้วเตรียมจะเข้านอน ทว่าจู่ ๆ กลับมาเสียงเคาะที่หน้าต่างดังขึ้น
ก๊อก ๆ
“พี่พญาเหรอ?”
ฉันพึมพำกับตัวเองเสียงแผ่ว เพราะตอนนี้ย่างเข้าห้าทุ่มแล้ว เห็นพี่พญาบอกว่าคงจะเสร็จพิธีวันนี้ช่วงดึก ๆ ฉันนึกว่าเขาจะมาพรุ่งนี้เสียอีก
แกรก
หน้าต่างไม้ค่อย ๆ ขยับเปิดอย่างเบามือ ก่อนจะปรากฏชายร่างกำยำที่เกาะเสาไม้เอาไว้ก่อนดันตัวเข้ามาในห้อง ทันทีที่ร่างหนากระทบกับแสง ฉันถึงได้สังเกตเห็นรอยสักทั่วต้นแขนและน่าจะลามไปถึงหน้าอกและแผ่นหลัง มองดูเข้มขลังและน่าสัมผัสอย่างบอกไม่ถูก
“คิดถึง”
พี่พญาโผเข้าสวมกอดฉันทันทีที่หันไปปิดหน้าต่างและล็อกไว้เหมือนเดิม ใบหน้าหล่อคมซุกลงที่ซอกคอพร้อมกับสูดดมกลิ่นหอมละมุนอย่างโหยหา
“เพิ่งออกจากพิธีไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่มาพรุ่งนี้ล่ะ”
ฉันผละออกพร้อ
