“อย่าร้องสิ รู้ว่าดีใจ ซึ้งใจ แต่ก็อยากให้ยิ้มมากกว่าเห็นเธอร้องไห้” คัลเลนเดินเข้ามาพร้อมกับใช้หลังมืออุ่นๆ ปาดน้ำตาบนแก้มออกให้
พยายามจะไม่ร้องไห้ แต่ยิ่งเขาทำแบบนี้ก็ยิ่งห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่ มันสะอึกสะอื้นออกมาโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“อึก~ เกลรักคุณค่ะ” ฉันทิ้งศีรษะซบลงกับอกแกร่ง หยดน้ำตาเลอะซึมเสื้อสูทจนเป็นวงกว้าง
“ฉันก็รักเธอ มากอดมา” คัลเลนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแล้วดึงฉันเข้ามากอดปลอบ มือหนาลูบศีรษะฉันเบาๆ
ใช้เวลาอยู่นานกว่าที่ฉันจะค่อยๆ รู้สึกโอเคขึ้น คัลเลนปล่อยกอดออกแล้วใช้ปลายนิ้วเกลี่ยน้ำตาให้อีกครั้ง
“หยุดร้องนะคนเก่ง ฉันมีอะไรที่รอเซอร์ไพรส์เธออยู่” รอยยิ้มของคัลเลนดูแฝงไปด้วยเล่ห์บางอย่าง จนตอนนี้ฉันชักจะเริ่มหวั่นๆ
“เซอร์ไพรส์อะไรหรอคะ”
“เลิกทำหน้าบูดก่อนสิเดี๋ยวบอก”
“อื้อ เกลไม่ได้ทำหน้าบูดซะหน่อย” ฉันตีแผงอกคัลเลนเบาๆ
“อ่อลืมไป แบบนี้ไม่ได้เรียกว่าหน้าบูด แต่
