ฉันเดินแยกตัวหนีออกมานั่งสงบสติอารมณ์ที่สวนหลังบ้าน โดยมีทิชานั่งเป็นเพื่อน เธอไม่พูดอะไรเพราะเข้าใจว่าตอนนี้ฉันอยากอยู่เงียบๆ
เหมือนว่าตัวฉันเองตั้งความหวังไว้มากเกินไป ตลอดเวลาที่ผ่านมาคัลเลนทำดีด้วย มันยิ่งทำให้คิดไปไกล คิดว่าเขาคงมีใจแต่เหมือนที่ผ่านมาทุกอย่างมันก็เป็นแค่ความฝัน เขาตั้งใจเล่นสนุกกับความรู้สึกของฉันเท่านั้นเอง
“โอเคขึ้นบ้างหรือยัง” ทิชาที่เงียบไปนานเอ่ยถามขึ้นอย่างห่วงใย หากตอนนี้เพื่อนไม่อยู่ด้วยฉันคงแย่มากกว่านี้
“ไม่เลยชา มันเจ็บตรงนี้” ฉันยกมือขึ้นมาทาบบนหน้าอกข้างซ้ายของตัวเองพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
“ถึงขึ้นร้องไห้ แกรักเขามากกว่าตัวเองอีกหรอเกล”
“มันเจ็บมากจริงๆ ชา ฉันห้ามน้ำตาไม่ได้”
“ไหนบอกว่าเขาเกลียดผู้หญิงคนนั้นมาก แล้วทำไมจู่ๆ ถึงยอมหมั้น”
“ฉะ…ฉันไม่รู้”
“มันมีอะไรหรือเปล่า อย่าเพิ่งปักใจเชื่อสิ”
“เขาไม่พยายามอธิบายอะไรเลย ตอนแรกฉันก็ไม่ได
