ฉันรีบปล่อยมือจากชายเสื้อ มีอะไรกันก็บ่อยแต่ตอนนี้กลับทำตัวไม่ถูก มีคำถามเกิดขึ้นมาในหัวว่าแค่มองหน้ามันก็ทำให้เขามีอารมณ์ได้ขนาดนี้เลยหรอ
“จะ จะเอาของไปเก็บไม่ใช่หรอคะ เอาไปสิ”
เพราะท่าทางที่เคอะเขินของฉันทำให้คัลเลนหลุดยิ้มออกมา เขายิ้มจริงๆ เป็นรอยยิ้มที่ฉันอยากเห็นและในตอนนี้ได้เห็นแล้ว
ทำเอาหัวใจเต้นแรงแทบจะหลุดออกมาจากอก ขนาดคัลเลนเดินไปแล้วก็ยังไม่ยอมหยุดจนต้องยกมือขึ้นมาทาบอกเพื่อปรามตัวเอง
“หยุดเต้นเดี๋ยวนี้” ห้ามเท่าไรก็ไม่ฟัง ถ้าคัลเลนรู้คงชอบใจที่ฉันหวั่นไหวเพราะรอยยิ้มของเขาขนาดนี้
ผ่านไปราวสามสิบนาทีได้เจ้าของร่างสูงก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เป็นจังหวะเดียวกันกับแม่บ้านยกข้าวต้มมาเสริฟพอดี
“คุณคัลเลนจะลงไปกินที่ห้องอาหารใช่ไหมคะ ดิฉันจะจัดโต๊ะไว้รอ”
“ยกขึ้นมาให้ฉันบนห้อง”
“ชั้นสามหรอคะ”
“ฉันอยู่ห้องไหนก็เอามาที่ห้องนั้น” เขาพูดนิ่งๆ แม่บ้านคนนี้ดูเหมือนจะกลัวๆ แห
