กฤษณ์ดนัยกลับเข้ามาภายในบ้าน บ้านช่องแลดูเงียบเชียบผิดปกติ เขารีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอน แต่ทว่าข้างในกลับว่างเปล่า ไม่มีใครให้เห็นหน้า วิ่งวุ่นไปถึงห้องพักแม่บ้านแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเลย จนต้องรีบหยิบโทรศัพท์โทรออกหาเบอร์ของภรรยาตัวเอง
“เอวี่ ๆ พี่อธิบายได้นะ”
“เอวี่อยู่โรงพยาบาล เมื่อไหร่จะรีบมา” เสียงที่ตอบรับกลับมาไม่ใช่เสียงของภรรยาเสียงั้น แล้วใครรับโทรศัพท์เมียเขากันนะ
“โรงพยาบาลไหนครับ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้” ทันทีที่ได้ชื่อโรงพยาบาล เขาก็รีบขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
โรงพยาบาล
ห้องผ่าคลอด
ทั้งแม่บ้านและบิดามารดาของเอวิกาต่างกำลังนั่งรอคนข้างในอย่างใจจดใจจ่อ จนกระทั่งกฤษณ์ดนัยมาถึง เขารีบไหว้ทำความเคารพพ่อตาแม่ยายทันที
“ตากฤษณ์กว่าจะมาได้นะ มัวไปทำอะไรอยู่ที่ไหนล่ะ?” คุณอรอนงค์ถามลูกเขยที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหา นางเห็นดวงตาของลูกเขยแดงก่ำเหมือนกับร้องไห้มาตามทาง
“แม่ครับ เอวี่เป็
