สิ้นสุดบทสนทนา เยลลี่ก็แยกออกไปนอนโรงแรมลำพังโดยกลับอีกครั้งในเช้าวันถัดมา
"ไปแล้วเหรอ.." ฉันแค่จะเก็บเสื้อผ้าย้ายไปนอนโรงแรมเพราะไม่อยากอยู่เจอหน้าแต่พบเพียงเศษกระดาษ 'มีธุระด่วนฉันต้องกลับเมืองนอกคงไม่ได้อยู่ลา'
ฟุบ
เสียงซัดตัวนั่งลงโซฟา เยลลี่ถอนหายใจและเมื่อคืนเธอเองก็ร้องไห้เป็นเวลานาน ร่างกายและจิตใจอ่อนล้าหนักมาก เอาแต่คิดถึงเรื่องราวคำพูดของพี่สาวที่เหมือนกับว่าได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้ชายที่เธอรัก
เมืองนอก
"ทำไมรีบกลับมาไหนบอกว่าเมืองไทยสนุก" บริษัทใหญ่มีแม่เป็นประธานและพ่อเป็นเจ้าของ ทันทีที่ลูกสาวคนโตกลับก็เรียกพบ "เยลลี่สบายดีไหมมันยังคงทำตัวเหลวไหลหรือเปล่า"
"ยัยเด็กดื้อคนนั้น..โตแล้วนะคะแม่"
"อะไรนะ"
"น้องโตพอจะดูแลตัวเองได้สักที"
"จริงเหรอ"
น้ำเสียงเรียบเฉยของแม่ท่าทางไม่เชื่อ ยี่หวาหยิบชาร้อนบนโต๊ะยกดื่มก่อนจะแสยะยิ้มพูดพร่ำ
"ขนาดเสือร้ายที่หนูเคยตามเฝ้าตั้ง
