“พ่อ”
ธามไทร้องเรียกผู้เป็นบิดาด้วยความตกใจหัวใจที่ไร้ความเจ็บปวดเพราะผู้ชายคนนี้มานานหลายปีอยู่ๆก็รู้สึกคล้ายกับมีคนมาบีบจนรู้สึกร้าวไปทั้งใจ ร่างสูงที่วิ่งตามเตียงรถเข็นมาตั้งท่าจะพุ่งเข้าไปในห้องฉุกเฉินแต่เพลิงกัลป์กลับวิ่งมาล็อกตัวเพื่อนสนิทเอาไว้แน่นเพราะตอนนี้คือเวลาที่ธามไทต้องรีบไปเปลี่ยนชุดเพื่อเตรียมตัวผ่าตัดให้ว่าที่พ่อตาแล้ว
“ใจเย็นก่อนเว้ยเพื่อน ใจเย็นก่อนนายมาผิดห้องแล้วห้องที่นายต้องไปคือห้องผ่าตัดของพ่อตาเว้ยหมอไทม์”
คำพูดของเพลิงกัลป์ทำให้ธามไทค่อยๆได้สติคืนมาก่อนที่เขาจะก้มลงมองคราบเลือดบนเสื้อกาวน์ของตัวเองอย่างรู้สึกลังเลเพราะคนที่อยู่ในห้องฉุกเฉินอย่างไรแล้วก็คือบิดาของเขา ถึงแม้ว่าตอนเด็กๆบิดาจะทำร้ายเขาและมารดาจนเกิดเป็นแผลในใจที่ยากจะลบเลือนแต่หลังจากที่มารดาของเขาขอหย่าและเดินออกมาจากชีวิตของบิดาท่านก็คอยส่งคนตามดูแลเขากับมารดามาโดยตลอด
จนกระทั่งมารดาของเขาได้
