เด็กชายตัวน้อยที่กำลังร้องไห้จนไหล่บอบบางสะท้านขึ้นลงไปมาทำให้น้ำตาของธามไทค่อยๆไหลออกมารวมกับหยาดน้ำฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด สองมือใหญ่พลันยกขึ้นโอบน้องชายเข้ามาแนบอกด้วยความรักสุดหัวใจถึงแม้ว่าธันวากับธามไทจะไม่ได้เติบโตมาด้วยกันแต่คำว่าสายเลือดเดียวกันทำให้สายใยรักระหว่างพี่น้องนั้นแน่นแฟ้นเกินกว่าที่ธามไทจะยอมให้ใครมาแตะต้องดวงใจของเขาได้
“ฮึก ฮือ เฮียไทม์ค้าบน้องธัน ฮึก ไม่อยากเรียนที่นี่แล้ว ฮือ”
ความเจ็บปวดที่ไม่สามารถทนแบกรับได้อีกต่อไปทำให้ธันวาตัดสินใจบอกความรู้สึกของตัวเองกับพี่ชายทั้งสะอื้นในขณะที่ธามไทมองหน้าผากของน้องชายที่มีรอยเขียวช้ำผ่านม่านน้ำตาที่พร่ามัวด้วยหัวใจที่เจ็บปวด เขาไม่เคยรู้เลยไม่เคยเลยสักนิดว่ารอยยิ้มที่ธันวามอบให้เขาก่อนที่จะเดินเข้ามาในโรงเรียนนั้นต้องแลกกับการแบกรับความเจ็บปวดเอาไว้กับตัวเองมากมายแค่ไหน
เพียงเพื่อให้พี่ชายอย่างเขาสบายใจ
