ภายในห้องทำงานที่มืดสนิทธามไทนั่งอยู่คนเดียวเงียบๆตรงมุมห้องเพียงลำพังนับตั้งแต่วินาทีที่บิดาของเขาสิ้นลมจนกระทั่งอาของเขาจัดการเรื่องเตรียมรับศพเพื่อไปประกอบพิธีการทางศาสนา ธามไทก็ปลีกตัวมานั่งเงียบๆอยู่เพียงลำพังอยู่ในห้องทำงานร่างสูงนั่งจมอยู่กับความคิดของตนเองในห้วงคำนึงของธามไทตอนนี้มีเพียงภาพในอดีตตอนที่เขายังคงเป็นเด็ก
ทั้งๆที่พยายามบอกตัวเองบอกให้ลืมความทรงจำในอดีตที่มีทั้งความสุขและความขมขื่นแต่ธามไทกลับซ่อนความทรงจำเหล่านั้นเอาไว้ในก้นบึ้งของหัวใจความสุขที่เขาเคยได้รับจากบิดาเขาไม่เคยลืมเลย ส่วนความทุกข์และความเจ็บปวดที่เขาเคยได้รับจากบิดาเขายิ่งไม่มีวันลืมเช่นกัน
จนกระทั่งวันนี้วันที่บิดาของเขาได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับธามไทถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าเขาควรจะปล่อยวางความแค้นในอดีตสักทีหลังจากที่เขากำเอาไว้ไม่ยอมปล่อยจนกระทั่งกลายเป็นรอยแผลใหญ่ที่ค่อยๆเริ่มจางหายไปเมื่อไออุ่นเดินเข้ามา
