ตอนที่ 27 คำขู่ของคืนนี้
“นั่นเสียงเจ้าลูกหมูหรือเปล่าคุณ” ผมหันไปถามของที่นอนกอดกันอยู่บนโซฟาหนัง เมื่อหูแว่วได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ลอดผ่านมาทางประตู
“บ้านนี้มีเด็กอยู่คนเดียว”
“คุณ...ไปเลี้ยงลูกเลย” ผมยกขาไปสะกิดคนที่รับหน้าที่พ่อ
“ทำไมต้องเป็นฉัน”
“ก็คุณใส่เสื้อผ้าได้เร็วกว่าผม เห็นมั้ยเนี่ยน้ำคุณไหลเต็มง่ามขาเนี่ยจะให้ผมเดินออกไปยังไงล่ะ” ผมใช้มือช้อนลงไปปาดน้ำรักเหนียวข้นซึ่งมันล้นออกมาจนปริ่ม ไหลเป็นทางยาวตั้งแต่ปากทางร่องรักไปจนถึงตาตุ่ม
“นายนี่มันเป็นแม่ที่ขาดความรับผิดชอบจริงๆ”
ผมมองตามแผ่นหลังเปลือยเปียกเหงื่อจนชุ่มหยิบกางเกงขายาวขึ้นมาจากพื้นสลัดๆ สองสามทีจากนั้นสวมมันเร็วๆ ก็จะเดินหายออกไปจากห้อง
หลังจากนายราจินออกไปแล้วผมจึงเพิ่งมีเวลาก้มลงสำรวจเนื้อตัว รอยจ้ำแดงๆ ทั้งรอยจูบ รอยกัด รอยบีบ รอยฟัดของไอ้คนกลัดมันทำผมน่วมระบมไปทั้งตัว แต่เพราะเมื่อครู่มันติดพันอารมณ์มันสะใจ
