ตอนที่ 100
[ผลของการยั่วยวนข้า]
ที่โรงเตี๊ยมใหญ่ในเมืองเป่ยหนาน ลู่หลิงซีได้พาซ่งเสวี่ยอิงเข้าพักชั่วคราวเพื่อรอเหยียนชิงจัดการธุระที่เรือนตงฟางให้เสร็จ เมื่อได้ห้องพักสาวน้อยก็จัดการตระเตรียมน้ำให้คุณชายล้างตัวทันที
"เสื้อผ้ามีแต่ฝุ่นดิน ถอดออกเถิดเจ้าค่ะ พี่เหยียนชิงให้ยาทากับยาแก้ฟกช้ำไว้แล้ว" นางเอ่ยโดยมิมองหน้าเขา ทำให้คุณชายเดินเข้ามาใกล้สาวน้อย
"เจ็บรึไม่" เขาถามขึ้น กดนิ้วลงบนมุมปากของนางที่มีรอยแดงจาง ๆ
"ตีกันย่อมมีแผลเป็นธรรมดา บ่าวมิเป็นไรเจ้าค่ะ แต่ครั้งหน้าหวังว่าคุณชายจะมิทำเรื่องอันตรายเช่นนี้อีก เพราะบ่าวคงชดใช้ชีวิตคุณชายคืนให้สกุลลู่มิได้" นางเอ่ยเสียงเรียบ แล้วช้อนสายตาขึ้นมองเขา
"เจ้าโกรธอะไรข้านัก ข้าทำไปเพราะห่วงเจ้าทั้งนั้น" เขาถามเสียงขุ่น นางตกอยู่ในอันตรายจะให้เขานิ่งดูดายได้อย่างไร
"ถ้าท่านเป็นอะไรขึ้นมา ข้าจะทำอย่างไร..." นางเอ่ยเสียงแผ่ว อิงหน้าผากลงกับแ
