ตอนที่ 47 : รู้สึกดีที่อยู่ด้วยกัน
"หนูจะกลับไปนั่งที่ตัวเอง ปล่อยหนูได้แล้ว" หลังจากเงียบไปกับคำพูดเขาอยู่นาน ฉันก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบเอง
ใบหน้าหวานก้มหน้าก้มตาและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเพราะคำพูดนั้นของเขาทำให้สติฉันแตกกระเจิง ความหงุดหงิดที่ก่อตัวมาตั้งแต่ในห้างสรรพสินค้าหายไปเป็นปลิดทิ้ง กลายเป็นว่าตอนนี้มีแต่ความรู้สึกที่ดีจนไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้า ความเงียบและความใกล้ทำให้ฉันได้ยินลมหายใจเข้าออกของเขาอย่างชัดเจน
"นั่งแบบนี้แหละ"
"พี่จะขับรถยังไง"
"ฉันมีความสามารถมากพอ แต่ตัวเธอต้องซบตัวฉัน หน้าเธอต้องแนบอกฉันไว้จนกว่าจะรถจะจอดสนิท"
น้อยหน่าหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างจับผิด แต่คนตรงหน้ากลับทำสีหน้าเรียบนิ่ง ความนิ่งเงียบแบบนี้คล้ายกับสายน้ำวนอยู่ภายใต้ผืนน้ำ คนอื่นอาจจะดูนิ่งสงบแต่พอลงไปใต้น้ำก็ถูกพัดจนจม ไม่ต่างอะไรกับพี่เทเลอร์ การเงียบของเขามันคือความอันตราย และที่ฉันกลับไปนั
