อมาวดีนั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ใกล้ๆ เธอนั้นมีอาฟ่งและอาห่าวที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านายถึงได้ล้มลงไปอย่างนั้น ยิ่งทั้งสองเห็นอมาวดีร้องไห้ยิ่งเป็นกังวลไปกันใหญ่
สักพักมาดามโซเฟียก็มาที่โรงพยาบาล อมาวดีจึงรู้สึกว่ายังมีที่พึงบ้าง ท่านโอบบ่าหญิงสาวไว้และคอยปลอบใจ แต่ท่านก็อดถามอย่างสงสัยไม่ได้
“ตาภาคไม่เคยล้มป่วยเลยนะหนูแอม คนออกกำลังกายสม่ำเสมอขนาดนี้ ไม่น่าเป็นอะไร... อย่างมากก็แค่เป็นหวัดเป็นไข้ไม่เคยล้มหม่อนนอนเสื่อ แล้วเป็นอย่างนี่ได้ยังไง ”
“แอมก็ไม่รู้คะคุณป้า อยู่ดีๆ ก็เป็นอย่างนี้เลย ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ”
“เอ้านั่นตาไมค์มาแล้ว ” คุณนายโซเฟียทักเมื่อเห็นลูกชายเดินหน้ายุ่งๆ เข้ามา แล้วก็มีอีกคนที่เดินตามหลังชายหนุ่มมา
“ สวัสดีครับคุณแม่ คุณแอม ตกลงเจ้าภาคเป็นอะไรครับ”
“ไม่รู้เลย...หมอยังไม่ออกมา” อมาวดีบอกแล้วน้ำตาเธอก็ไหลอีกรอบ พราวตะวันเห็นก็เดินเข้ามาปลอบ
“หนูมาที่นี
