“อืม งั้นคุณก็พักผ่อนนะเบบี๋ และอย่าคิดหนีผมอีก” ประโยคท้ายนั่นเบนจามินพูดเสียงเบาทว่าหนักแน่นจนของขวัญใจสั่นรัวกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก โชคดีที่เครื่องปรับอากาศทำงานเย็นฉ่ำไม่อย่างนั้นเบนจามินคงรู้แน่ว่ามือเธอเย็นเฉียบเป็นน้ำแข็งไปแล้ว
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ของขวัญซึ่งคอยมองจ้องนาฬิกามาตลอดราวกับมันเป็นของสำคัญที่สุดในชีวิต ก็บอกตัวเองว่าเธอต้องรีบแล้ว เวลานี้เก้าโมงห้าสิบและเธอได้ยินเสียงเครื่องดูดฝุ่นทำความสะอาดอยู่ด้านนอกและเสียงแว่ว ๆ ของลูอิสคล้ายกำลังพูดคุยกับใคร
ของขวัญลองขยับร่างลอบมองคนที่นอนกอดเธออยู่ เธอแทบไม่หายใจขณะยกมือเขาออกจากเอวคอดกิ่วของตัวเองแล้วค่อย ๆ วางมือเขาลงกับหมอนกอดที่เธอรีบจับมันมาวางแทนตัวเองไว้ ก่อนจะค่อย ๆ ปีนลงจากเตียงอย่างเชื่องช้าเงียบกริบและแผ่วเบาที่สุด สองตาก็คอยมองไปที่เบนจามินเปลือกตาเขายังปิดสนิทลมหายใจก็ผ่อนคลายเข้าออกสม่ำเสมอ ของขวัญค่อยถอยหลังเชื่
