เดิมพันหัวใจเจ้านายสุดหล่อ

รับผิดชอบ...2

“ได้ เธอไม่ต้องห่วงเดี๋ยวฉันคุยกับคุณพ่อให้ แต่เรื่องที่ฉันพนันกับเธอ ฉันจะจัดการให้นะ เธอจะได้ไปพักผ่อนที่เกาหลี ถือว่านี่คือคำขอโทษจากฉันนะฝัน” ปานวาดกล่าวพร้อมกับลูบหลังเหมือนฝัน ในขณะที่หญิงสาวสะอื้นตัวสั่นด้วยความเสียใจ เพราะเธอไม่อาจจะเจอหน้าธามอีก ตอนนี้สิ่งเดียวที่เธอต้องทำก็คือแค่ต้องทำใจ และลืมเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ได้

แต่ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังปลอบใจกันอยู่นั้น เลขาของธามก็โทรมาหัวหน้าแผนกบัญชี แล้วแจ้งให้เหมือนฝันไปพบธามที่ห้องของเขา ตอนนี้เหมือนฝันหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ มือของเธอเย็นเฉียบเสียจนปานวาดสัมผัสมันได้

“นี่ไงโอกาสมาแล้ว ไม่แน่นะมันอาจจะไม่จบแบบที่เราคิดก็ได้” ปานวาดตาวาวเป็นประกาย เพราะเธอคิดว่าหากธามไม่สนใจเพื่อนของเธอเขาคงไม่ตามเหมือนฝันไปพบอย่างแน่นอน ซึ่งต่างจากเหมือนฝันเพราะเธอกลับคิดว่าเขาเรียกไปตกลง เพื่อไม่ให้เธอกล่าวถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอ มันเลยยิ่งทำให้เธอเครียดหนักไปมากกว่าเดิม

“ฉันไม่ไปไม่ได้เหรอ” เหมือนฝันอุทธรณ์ราวกับเด็ก

“ไม่ได้หรอก เธอจะมาปอดแหกอะไรตอนนี้ ลองไปพบเขาดูถ้าเขาไม่มีใจให้เธอ เขาคงไม่เรียกไปพบระหว่างเวลางานหรอก การเรียกเธอไปพบแบบนี้ คนทั้งบริษัทก็ต้องสงสัย เพราะเธอกับคุณธามแทบจะไม่มีงานที่เกี่ยวข้องกันเลย ลองไปดูเถอะน่า บางทีชายในฝันอาจจะเป็นเจ้าชายในชีวิตจริงก็ได้นี่นา” ปานวาดกล่าวอย่างวิเคราะห์เรื่องราวทั้งหมด

“ไม่หรอกน่า เธอนี่ก็จอมมโนเหมือนกันนะปาน” เหมือนฝันกล่าวพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วก็พยุงตัวลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก เพราะเป้าหมายที่เธอกำลังจะไปพบทำให้เธอเครียดขึ้นมาทันที

“สู้ๆ นะ” ปานวาดกล่าวให้กำลังใจหญิงสาว

“อืม” เหมือนฝันหันมาพยักหน้ารับด้วยความกังวล ก่อนที่เธอจะหันหลังเดินออกไปจากห้องแผนกบัญชี แล้วก็มุ่งหน้าสู่ชั้นห้าซึ่งเป็นชั้นของผู้บริหาร และทั้งชั้นมีเพียงห้องของธามเท่านั้น ทุกคนในแผนกต่างมองตามด้วยความสงสัย เหตุใดธามจึงเรียกพบเหมือนฝัน มีเพียงปานวาดคนเดียวเท่านั้นที่รู้เรื่อง และปานวาดก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าสิ่งที่เธอคิดจะเป็นจริง เหมือนฝันจะได้เลิกลำบากเสียที ขอให้ธามพอใจเพื่อนของเธอด้วยเถอะ ปานวาดได้แต่แอบภาวนาในใจ

ระหว่างทางที่เดินขึ้นมาที่ชั้นห้า เหมือนฝันเดินอย่างเอื่อยเฉื่อย เพราะเธอไม่อยากมาถึงที่ห้องของธาม ตอนนี้เธอวางหน้าไม่ถูกหากว่าเธอพบธามแล้ว เธอจะทำหน้าอย่างไร และที่เขาเรียกเธอมาพบเขามีจุดประสงค์อะไรกันแน่ เหมือนฝันเดินมาเรื่อยจนผ่านเลขาของธามที่นั่งอยู่หน้าลิฟท์ คุณดวงเดือนจึงพยักเพยิดให้เธอเดินต่อไปที่ห้องของธามที่ห่างกันกับจุดที่คุณดวงเดือนนั่งราวร้อยเมตร

เหมือนฝันจึงเดินเข้ามาอีก ก่อนที่จะมาหยุดที่ห้องของธาม แล้วเธอจึงเคาะประตูห้องของเขาด้วยความหวั่นใจ แต่เพียงเคาะสองครั้งเท่านั้นเธอก็ได้ยินเสียงทุ้มของเขาดังออกมาจากในห้อง

“เข้ามาได้” ธามเอ่ยด้วยน้ำเสียงกังวาล เพราะเขารู้ว่าคนที่มาเคาะห้องของเขา คือคนที่เขารอคอย

เหมือนฝันเปิดประตูเข้าไปพร้อมทั้งก้มหน้าไม่กล้าสบตาของชายหนุ่ม นั่นเป็นการเปิดโอกาสให้ชายหนุ่มได้สำรวจใบหน้างามนั้นอย่างละเอียดโดยที่เจ้าตัวยังไม่ทันได้รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ