“โอเค จะไม่โมโหแล้ว ปล่อยฉันได้แล้ว” ว่าที่คุณแม่ยังสาวขืนตัวออกจากพันธการ อารมณ์เดือดปุดๆ เมื่อสักครู่เย็นลงอย่างไม่น่าเชื่อเมื่อความเป็นห่วงลูกมีมากกว่าอื่นใด แต่อาการปั้นปึ่งก็ยังหลงเหลือร่องรอยปรากฏบนใบหน้างามให้เห็นอยู่
ลักษณ์ณาราสะบัดหน้าพรืดไปอีกทาง มือใหญ่ของคนที่ไม่ละความพยายามพิชิตใจแม่ยอดรัก ยื่นไปประคองดวงหน้าบึ้งตึงให้หันมาสบตา
“น้ำจ๋า…ให้อภัยผมสักครั้งได้ไหมทูนหัว” น้ำเสียงหวานหยดเว้าวอน พร้อมมองหน้างามเพื่อรอฟังคำตอบอย่างอ้อนๆ ถ้อยคำออดอ้อนหวานหูทำให้คนฟังรู้สึกวาบไหวและใจอ่อนยวบ
“ไหนลองบอกเหตุผลมาหน่อยซิว่าทำไมฉันต้องให้อภัยคุณ” ปัดมือที่แนบอยู่กับแก้มแดงก่ำออกทั้งสองข้าง แต่ก็ไม่พ้นเงื้อมมือของเจ้าพ่อจอมบงการอยู่ดี มาร์โบโลจัดการรวบร่างน้อยให้มานั่งซ้อนบนตักกว้าง สวมลำแขนกอดรอบเอวกลมกลึงไว้หลวมๆ เพราะเกรงว่าหากรัดแน่นจนเกินไปลูกจะอึดอัดเอาได้
“ก็ผมรักน้ำ ส่วนน้ำก็รักผม
