“คุณมาร์สคะ ให้น้ำไปนั่งรอตรงโซฟาดีกว่าไหม คุณจะได้ทำงานสะดวก” ลักษณ์ณาราเกรงว่าสามีจะเมื่อยหน้าตักที่เขาอุตส่าห์อุทิศให้เธอกับลูกนั่งพักพิงอิงแอบมาเกือบครึ่งชั่วโมง อีกอย่างก็เกรงว่าจะมีแขกไม่ได้รับเชิญพรวดพราดเข้ามาเห็นภาพเธอกับเขา เดี๋ยวจะเอาไปนินทาว่าเธอชอบทำตัวติดกับสามีแจ
ลักษณ์ณาราไม่พูดเปล่าแต่ตั้งท่าจะลุกจากตักเขาตามที่พูด หากแต่ยังไม่ทันเขยื่อนร่างมีน้ำมีนวลลงจากตักได้ มือแข็งแรงก็รีบจับเอวกลมกลึงไว้เสียก่อน
“ไม่เอา ไม่ไปนะจ๊ะ นั่งอยู่นี่แหละ ผมจะได้มีกำลังใจทำงาน” หลังจากที่สกัดกั้นการหลบหนีของภรรยาได้สำเร็จ เจ้าพ่อหนุ่มก็เว้าวอนเสียงหวาน เธอจึงได้แต่ทำท่าฮึดฮัด แล้วทิ้งแผ่นหลังบอบบางไปพิงอกกว้างที่อยู่ข้างหลังแรงๆ
“แต่น้ำง่วงนอนแล้วนี่คะ นะคะให้น้ำไปนอนรอที่โซฟา” คนที่อยู่ในชุดคลุมท้องสีฟ้าอ่อนเงยหน้าขึ้นประท้วงเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่ก้มลงมาจนหน้าของทั้งสองห่างกันแค่คืบ ลม
