“มามี้ขา เปิดประตูให้มิเกลหน่อยค่ะ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นไม่นานก็ตามมาด้วยเสียงร้องเรียกใสแจ๋วของน้องมิเกล สาวน้อยจอมซนดีใจเป็นอย่างมากที่รู้ว่าลักษณ์ณาราออกจากโรงพยาบาลแล้ว ยังไม่ทันจะถอดชุดนักเรียนก็วิ่งหน้าตั้งมาหาผู้ที่เธอเรียกว่าแม่
“มิเกล สงสัยมามี้จะหลับอยู่ เดี๋ยวค่อยมาหามามี้ดีกว่านะลูก” ผู้เป็นพ่อที่เดินตามหลังมาบอกลูกน้อยเบาๆ เพราะเกรงว่าเสียงเจื้อยแจ้วของน้องมิเกลจะไปรบกวนการพักผ่อนของเมียและลูกน้อยในครรภ์
“ไม่เอา มิเกลคิดถึงมามี้ อยากทักทายน้องด้วย” สาวน้อยแผลงฤทธิ์โดยการส่ายหัวท่าเดียว ใบหน้าจิ้มลิ้มมู่ทู่ด้วยความไม่สบอารมณ์
“มามี้ขา มามี้” คนตัวเล็กยังไม่ละความพยายาม ทั้งตะโกนเรียกคนที่อยู่ภายในห้องนอนใหญ่ทั้งเคาะประตู มาร์โบโลรู้ว่าห้ามยังไงแม่ตัวแสบก็คงไม่ฟังจึงได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ
เสียงเคาะประตูหนักๆ เพราะมิเกลบังคับให้พ่อเป็นคนเคาะ บวกกับเสียงเรียกขานเจื้อยแจ้วที่ดังอย
