พลบค่ำลักษณ์ณาราก็เดินมาเคาะประตูที่หน้าห้องนอนมิเกล แต่ก็ไร้ซึ่งการตอบรับจากเจ้าของห้องตัวน้อย ร่างบางจึงเดินไปขอกุญแจสำรองจากแม่บ้าน แล้วไขมันเข้ามาภายในห้องนอนโทนสีฟ้าสดใส เสียงร้องไห้กระซิกที่ดังลอดออกมาจากปากจิ้มลิ้มที่เคยช่างพูดช่างเจรจามันช่างบาดใจคนฟังยิ่งนัก พอเดินเข้ามาเจอภาพหนูน้อยนอนขดตัวร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้ม ลักษณ์ณาราก็รู้ได้ทันทีว่าเจ้าวายร้ายสุดแสบของเธอไม่ได้ทำเพื่อเรียกร้องความสนใจเฉกเช่นที่เคยทำเป็นอาจิณ หากแต่น้ำตาที่หยาดรินรดหมอนจนเปียกชุ่มกลั่นออกมาจากความเสียใจของมิเกลจริงๆ
แรงยวบยุบของพื้นเตียงนอนนุ่ม ไม่ได้ทำให้คนที่กำลังร้องไห้เป็นเผาเต่าหันมาแยแส มิเกลยังคงซบหน้าร่ำไห้กับหมอนราวกับจะขาดใจ
“มิเกลจ๋า มิเกลคนดีของมามี้” ลักษณ์ณารายื่นมือเรียวไปลูบไล้ลำแขนกลมป้อมที่กำลังสั่นสะท้านไหวตามแรงสะอื้นไห้ พร้อมกันนั้นก็เอ่ยเรียกหนูน้อยเสียงหวานหยด
มิเกลหยุดส่งเสียงร้องไ
