“คุณหลอกฉัน!” คุณที่โดนวางยามารู้สึกตัวตื่นเมื่อเครื่องบินเหินฟ้ามาได้จนถึงครึ่งทาง ร่างบางโถมเขาทุบตีคนที่ออกมาคุยธุระกับนักบินอย่างเดือดจัด ใบหน้างามแดงก่ำด้วยความโมโหถึงขีดสุด
“ผมไปหลอกคุณตอนไหนทูนหัว” รวบมือที่กำลังทั้งทุบทั้งหยิกสะเปะสะปะไปทั่วร่างทรงพลังมาไว้ในอุ้งมือใหญ่เพียงข้างเดียว แล้วจรดริมฝีปากหยักลงจุ๊บปากที่กำลังเม้มสนิทแรงๆ หนึ่งที พลางตีหน้าซื่อถามอย่างหน้าตาย แถมท้ายด้วยกายฝังจมูกลงบนแก้มป่องๆ ฟอดใหญ่
“ก็คุณบอกว่าจะพาฉันไปช่วยลูก แล้วนี่มันอะไรห๊ะ! พาฉันขึ้นเครื่องมานี่มันหมายความว่ายังไง” ทวนความเข้าใจของตัวเองให้เขาได้รับรู้เสียงสะบัด ดวงตาเขียวปั้ดจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาไม่วางตา
“ก็หมายความตามที่เห็นแหละจ้ะ ส่วนลูกเราก็อยู่ที่บ้านไงทูนหัว” ทำหน้าตายตีรวนได้อย่างน่าหมั่นไส้ยิ่งนัก ก่อนที่คนเจ้าเล่ห์จะยิ้มใส่ตาแม่สาวจอมพยศ
“ไอ้คนสับปลับ! หลอกลวง! เชื่อใจไม่ได้! คนเลว
