หยวนซีหยางสั่งให้เสี่ยวเอ้อเอาขนมกับน้ำชาเข้ามาให้มู่ถิงฟาง ท่านอาหญิงบอกว่าสตรีล้วนชมชอบของหวาน เขาจดไว้ในบันทึกทุกขั้นตอน เรียนวิชาเกี้ยวสตรีมาจากเสด็จอาพระสนมตำแหน่งกุ้ยเฟย (ผู้มากมารยา)
“ของหวาน ยังไม่หวานเท่าชุดของเจ้า”
“ชมข้าอีกแล้ว” มู่ถิงฟางเริ่มเมาความหวาน
เอิ่ม..วันนี้แม่ทัพสมองกลับหรืออย่างไร สาดความหวานใส่ข้าเหมือนถูกผีเข้า ข้าว่าเขาแปลก ๆ เหมือนไม่ใช่ตัวเอง ดูแล้วรู้สึกขัดหูขัดตา
“ของหวานสำหรับเจ้า”
“ข้าไม่ชอบของหวานหรอก” นางกินไปเพียงเล็กน้อยแล้วจิบชาล้างปาก
“แล้วชอบอะไรล่ะ”
“ของคาว” นางตวัดสายตามองกลางลำตัวของแม่ทัพ
“สตรีลามก”
“ข้าหมายถึงอาหารคาว ไม่ใช่อาหารหวาน” นางเลี่ยงตอบ ริมฝีปากยกยิ้ม สายตาโลมเลียกลางกายบุรุษอย่างเปิดเผย
“ข้าพาเจ้ามากินปูล้วนมีจุดประสงค์” หยวนซีหยางนั่งบนตั่ง เอนร่างอย่างสบายอารมณ์
“จุดประสงค์อะไร วันนี้เจ้าทำตัวแปลก ๆ เหมือนถูกผีคุณชายสิง
