หลังจากจับได้ว่าแม่ทัพหยวนซีหยางเอาอี้จีไปกระเด้งในจวนแม่ทัพ กว่าน้ำตาบนใบหน้ามู่ถิงฟางจะแห้งหายก็ปาเข้าไปสองชั่วยาม
ร่างเล็กดื่มสุราไปสองกา รู้สึกเมาเล็กน้อยแต่ยังครองสติไหว
“ได้เวลาหอเสริมศิลป์เปิดทำการแล้ว” จ้าวลี่อิงดูเวลาจากนาฬิกาน้ำ
“ไปกันดีกว่า คืนนี้เราหาบุรุษมาเสียวด้วยสักคน”
“แต่เจ้ายังบริสุทธิ์อยู่ เจ้ากล้าสละพรหมจรรย์รึ”
“สละพรหมจรรย์ ไม่ใช่สละชีวิต เหตุใดไม่กล้า”
“เจ้ากำลังจะแต่งกับหยวนซีหยางมิใช่รึ”
“ข้าไม่แต่งแล้ว”
“หากเจ้าพบบุรุษที่ถูกใจ จะสละให้ใครก็ทำเถิด รูสวาทของเจ้า ไม่ใช่รูสวาทของข้า ว่าแต่...เจ้าจะไม่เสียใจภายหลังรึ”
“ไม่มีทาง แค่พรหมจรรย์จะสำคัญอะไรนักหนา” มู่ถิงฟางดื่มสุราเข้าไปอีกหลายจอก ร่างเล็กสะอึกเพราะเริ่มเมา
“ไปกันเถิด ก่อนที่เจ้าจะเมาหัวทิ่ม”
ร่างโค้งเว้าในอาภรณ์อย่างอี้จีชั้นสูงของหอเสริมศิลป์ เร้นกายปีนเข้าไปในหอแสดงศิลปะอันมีชื่อเสียง อี้จีใ
