เบญเข้าสวมกอดขวัญทั้งที่นั่งพื้น ร่างแน่งน้อยสวมกอดตอบร้องไห้ จนตัวโยน น้ำหูน้ำตาเปียกชุ่มเปรอะเปื้อนไปทั่ว โดยไม่มีความอายสักนิด เบญลูบหลังและเส้นผมของเพื่อน ปล่อยให้หญิงสาวพร่ำพรรณนาให้พอใจ
“ขอโทษ… ขอโทษ… เราไม่ได้ตั้งใจนะเบญ”
เพียงขวัญย้ำแต่คำขอโทษซ้ำ ๆ เดิม ๆ อยู่อย่างนั้นจนเบญเปลี่ยนประเด็นเพื่อให้หญิงสาวสบายใจและค่อย ๆ เล่าเรื่องราวทั้งหมด
“เรารู้… ขวัญไม่ใช่คนแบบนั้น เลิกร้องไห้เถอะมันเกิดขึ้นแล้ว ทำใจให้สบายคิดถึงหลานในท้องให้มาก ๆ”
เบญเตือนสติขวัญอยากให้คิดถึงลูก ยังไงเด็ก... ก็ไม่รู้เรื่องที่ผู้ใหญ่ทำกัน
“เราถูกข่มขืน” สองหูที่ได้ยินทำให้เบญเดือดพล่านเก็บอารมณ์ไม่อยู่ เธออยากเห็นหน้าคนที่ทำเพื่อนเหลือเกิน
เธอเผลอบีบแขนทั้งสองข้างแต่อีกคนไม่ได้รู้สึกเจ็บ มันมีแต่ความชาทั้งตัวมีเพียงความน้อยเนื้อต่ำใจในวาสนาที่ทำให้เธอพบเจอเรื่องเลวร้าย
“ใคร… มันเป็นใคร? ขวัญ”
“เราไม่รู้… เ
