ส่วนภาคีกอดเอวของแม่แน่น เขามันลูกเลวอย่างแท้จริง ทำให้แม่ร้องไห้ครั้งแล้วครั้งเล่า
“แม่ไม่ต้องร้องนะครับ คีย์ขอโทษนะครับที่ทำให้แม่ไม่สบายใจ ขอโทษที่ทำให้แม่ทุกข์ใจ แม่ไม่ต้องคิดมากนะ เดี๋ยวคีย์จัดการเองครับแม่ นะครับ”
มารดาของเขาพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“จะจัดการยังไง” ภาคเอ่ยถามพร้อมทั้งนิ่วหน้าอย่างไม่เข้าใจ
“ก็คงต้องเลิก” เสียงเบาหวิวของภาคีกับไหล่ที่ลู่ลงอย่างคนหมดสิ้นทุกอย่างของภาคี ทำให้ภาคไม่สบอารมณ์ ถึงกับต้องเดินออกไปข้างนอกระเบียง สงสารพี่ชายจับใจ และก็เข้าใจความรู้สึกของผู้เป็นแม่เป็นอย่างดี
คุณหญิงจริยากลับไปแล้ว ภาคีกับภาคยังคงนั่งอยู่ข้างสระว่ายน้ำ เวลาตอนนี้พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน
“มึงเอายังไงต่อ” ภาคหันไปถามภาคี ดวงตาของพี่ชายกำลังแดงก่ำ ทั้งความเครียดทั้งความเมาผสมกันไปหมด
“มีทางเลือกด้วยเหรอวะ” ภาคีถามยิ้ม ๆ เขามีทางเลือกจากเรื่องนี้ด้วยเหรอ
“มึงจะเลิกจริง ๆ ?
